Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Goleniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodnicząca:	SSO Władysława Motak (ref.)
Sędziowie:	SO Tomasz Karwacki del. SR Marzanna Kucharczyk
Protokolant:	st. sekr. sądowy Daria Kozłowska

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Katarzyny Okomskiej-Misiuny

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017r.

sprawy W. S. (1) i Ł. G.

oskarżonych z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i innych

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 13 września 2016r. sygn. II K 981/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza W. S. (1) 800 (osiemset) złotych opłaty i do takiej kwoty podwyższa opłatę za pierwszą instancję, a Ł. G. 860 (osiemset sześćdziesiąt) złotych opłaty za to postępowanie i do takiej kwoty podwyższa opłatę za pierwszą instancję.

del. SSR Marzanna Kucharczyk SSO Władysława Motak SSO Tomasz Karwacki

Sygn. akt IV Ka 1920/16

UZASADNIENIE

Ł. G. został oskarżony o to, że:

- w okresie od bliżej nieustalonego dnia 2009 r. przez okres co najmniej sześciu miesięcy w G. przy ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z R. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez Ł. G., wbrew przepisom ustawy, udzielił R. K. co najmniej ośmiokrotnie środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 50 g za kwotę 1 100 zł., tj. łącznie 400 g za kwotę 4 400 zł w ten sposób, że R. G. pozostawił R. K. w domu, a następnie udawał się do Ł. G., od którego odbierał środki odurzające a później, po powrocie do domu i zważeniu narkotyku, przekazywał go R. K., który z kolei wręczał mu pieniądze,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

- w okresie od bliżej nieustalonego dnia drugiej połowy 2009 r. do bliżej nieustalonego dnia 2011 r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez Ł. G., wbrew przepisom ustawy, udzielił R. K. co najmniej kilkudziesięciokrotnie środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 50 g za kwotę 1 100 zł. w nieregularnych odstępach czasu, tj. łącznie co najmniej 1 000 g za kwotę 22 000 zł,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 13 września 2016 r., w sprawie o sygn. akt II K 981/14:

Uznał oskarżonego Ł. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie IV części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.07.2015 r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 40 złotych każda.

Uznał oskarżonego Ł. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie V części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go na karę 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.07.2015 r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekał wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 40 złotych każda;

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i § 2 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.07.2015 r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone oskarżonemu Ł. G. kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i orzekł wobec niego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 70 stawek dziennych po 40 złotych.

Na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.07.2015 r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej oskarżonemu Ł. G. kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 lat próby;

Na podstawie art. 45 § 1 k.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1.07.2015r.) w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. G. przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia.

- zarzucanego mu w punkcie IV części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w kwocie 4.400 złotych;

- zarzucanego mu w punkcie V części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w kwocie 22.000 złotych;

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w częściach ich dotyczące, w tym każdemu z nich wymierzył opłatę:

- W. S. (1) na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 6 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 w kwocie 550 złotych;

- Ł. G. na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 6 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 6 w kwocie 580 złotych.

Apelację wywiódł obrońca oskarżonego Ł. G.. Rozstrzygnięciu temu zarzucił:

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., 1 k.p.k. i 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażające się w: (Ji przekonaniu Sądu menti, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy daje podstawę do uznania, iż oskarżony dopuścił się zachowań ujętych w zarzutach, a polegających na udzielaniu R. K. środków odurzających w postaci marihuany, podczas gdy przeprowadzone w sprawie dowody, na podstawie których Sąd menti oparł rozstrzygnięcie, nie dają dostatecznych podstaw do przyjęcia, iż oskarżony w istocie dopuścił się zarzucanych mu czynów, albowiem: a) skazany (późniejszy świadek) R. K., którego wyjaśnienia/ zeznania stanowią jedyny dowód w sprawie przeciwko oskarżonemu Ł. G., składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym w dniu 08 listopada 2013r., opisując przebieg transakcji jest niekonsekwentny, gdyż przedstawia opis transakcji, ujęty w protokole z dnia 08 listopada 2013r., w sposób sprzeczny ze sobą. W pierwszej części bowiem R. K. podaje, iż „Jechaliśmy do jego domu (tj. R. G. ps. (...) - dop.wł), on szedł do G., bo to było 30m z klatki do klatki, szli do jego piwnicy, ja zostawałem u R. w pokoju, potem R. wracał z towarem, stawiał go na wadze, ważył, płaciłem mu pieniądze i wychodziliśmy”. Następnie kilka linijek dalej w tym samym protokole R. K., opisując przebieg transakcji opisuje ją w następujący sposób: „nie wiem, czy R. coś z tego miał, czy to była tylko przysługa, czy potem coś jeszcze od G. dostawał. On ode mnie brał tylko pieniądze, szedł z mmi do G. i wracał i z towarem”.

b) R. K. zeznając jako świadek przez Sądem Rejonowym w Goleniowie w dniu 07 kwietnia 2016r. podaje natomiast, iż „przez telefon kontaktowałem się ze S. i G., albo jechałem do S.. Głównie przez telefon, kazał S. do domu albo do piwnicy przyjść, przez niego poznałem G.. Tak mi się wydaje, że S. z G. współpracowali. Głównym dostawcą był G., S. brał od G., potem kupowałem bezpośrednio od G., on nawet mi pod dom przywoził narkotyki” „W. S. (1) miał ksywę R.”. „G. mieszkał na (...), W. S. (1) na L., blokiem się widzieli, jest róg, jest (...) i L..” — zeznania te są całkowicie sprzeczne z innymi dowodami zebranymi w sprawie, w tym w szczególności z wyjaśnieniami W. S. (2), Ł. G..

2. Uznaniu wyjaśnień oraz późniejszych zeznań R. K. za wiarygodne tymczasem brak jest innych dowodów, które wskazałyby, iż w istocie R. K. mówi prawdę co do zakresu udzielania mu środków odurzających przez Ł. G., w tym bilingi rozmów telefonicznych, zeznania innych świadków bądź oskarżonych (choćby R. G., który będąc przesłuchiwany w charakterze podejrzanego podczas przesłuchania w Prokuraturze wskazał, iż ..przyznaję się do popełnienia zarzucanego mi czynu, z tymże nie popełniłem tego czynu wspólnie z Ł. G.. Ja z Ł. G. nie współpracowałem. Nie mogę powiedzieć tego, czego nie było” które to wyjaśnienia podtrzymał będąc przesłuchiwany przed Sądem Rejonowym w Goleniowie w dniu 29 października 2015r.w charakterze świadka, po uprzednim pouczeniu o treści przepisu art. 233 k.k„ a nadto mając na uwadze zeznanie R. K. złożone przed Sądem Rejonowym w Goleniowie w dniu 07 kwietnia 2016r. (k. 436) „ja u R. czekałem w domu, albo w piwnicy, nie wiedziałem żeby R. brał od G., ja widziałem jak R. wchodzi do klatki do G.”

3. N. zeznań R. K. i ich wiarygodności pod kątem jego stanu psychicznego, tj. braku odniesienia się do sytuacji, iż okres czasu, który opisuje R. K. przypada na lata 2009 — 201 lr. i jak sam wskazuje powołany świadek (protokół zeznań z dnia 07 kwietnia 2016r. - k. 435) „ja paliłem marihuanę w dużych ilościach, zacząłem w 2008r., miałem mitingi po tydzień, półtora, był też alkohol. Gdzieś z dwa łata to trwało, byłem na odwyku, dwa razy na M. i raz na B.”, „w latach 2009 — 2011 kupowałem też od innych osób. Nieraz 5 — 10 g dziennie paliłem, im się więcej pali, to można więcej palić. Jeden za drugim się kręci i się pali, piwko popija.”, następnie biegła sądowa z zakresu psychologii w wydanej w sprawie opinii wskazuje, iż „ogólny poziom zdolności uczenia się słuchowego u R. K. jest obniżony. Spostrzega i zapamiętuje spostrzeżenia znacząco poniżej przeciętnej. Przy ich odtwarzaniu wykazuje wyższą niż przeciętna skłonność do konfabulacji w znaczeniu nieświadomego uzupełniania niedostatków w zakresie pamięci krótkotrwałej i operacyjnej.

Deficyty występują też w zakresie jego pamięci wzrokowej. Osłabienie funkcji pamięciowych może być u niego związane z długotrwałą toksykacją (...) środkami psychoaktywnymi oraz z jego trudnościami z samokontrolą aksjonalną”. Biegła we wnioskach końcowych podaje, iż R. K. wykazuje wyższą niż przeciętna skłonność do konfabulacji w znaczeniu uzupełniania luk pamięciowych. Mając na uwadze okoliczności wskazane powyższe w korelacji z opinią biegłej trudno jest ocenić, które z okoliczności podawanych przez R. K. w istocie miały miejsce, a które są wytworem własnym R. K. (luki pamięciowe nieświadome).

4. N. treści wyjaśnień złożonych przez R. K. w powiązaniu z okolicznościami, w których zostały złożone oraz treścią opinii biegłej w tym zakresie, tj. wyjaśnienia te zostały złożone, w momencie kiedy R. K. został zatrzymany in flagranti przez Policję, ujawniono u Niego w domu narkotyki, R. K. został osadzony w Areszcie Śledczym. Zestawiając następnie te okoliczności z wnioskami biegłej, zgodnie z którymi pobyt w areszcie dla R. K. był bardzo trudnym doświadczeniem emocjonalnym, jawi się jako wielce prawdopodobne, iż złożenie wyjaśnień takiej a nie innej treści, R. K. dokonał w celu opuszczenia AS,

5. niebadaniu i nierozstrzyganiu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, podczas gdy prawidłowa analiza zebranego materiału dowodowego w całości oraz we wzajemnym powiązaniu pozwoliłaby na rozważenie wszystkich istniejących realnie wersji i uznanie, że oskarżony Ł. G. nie dopuścił się zarzucanych mu czynów, tym bardziej, iż w przedmiotowej sprawie brak jest dowodów pośrednich, które chociażby w niewielkim stopniu świadczyłyby, iż wersja przedstawiona przez R. K. w istocie jest realną, mając na uwadze przy tym treść opinii biegłej, a także zeznania samego R. K. złożone na rozprawie w dniu 07 kwietnia 2016r. wskazującego, iż zażywa leki uspokajające, ma nerwicę.

II. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na wydane w sprawie orzeczenie, tj. art. 424 § 1 i 2 k.p.k. poprzez brak jakiegokolwiek wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, na jakiej podstawie faktycznej Sąd menti zasądził wobec oskarżonego Ł. G. przepadek korzyści w kwotach podanych w wyroku, z czego te kwoty wynikają, na jakiej podstawie zostały obliczone, w jaki sposób.

Tak argumentując skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu w czynów polegających na tym, iż 1. w okresie od bliżej nieustalonego dnia 2009r. przez okres co najmniej sześciu miesięcy w G. przy ul. (...) la/10, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z R. G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez Ł. G., wbrew przepisom ustawy, udzielił R. K. co najmniej ośmiokrotnie środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 50g za kwotę ll00zł, tj. łącznie 400g za kwotę 4400zł, w ten sposób, że R. G. pozostawił R. K. w domu, następnie udawał się do Ł. G., od którego odbierał środki odurzające, a później, po powrocie do domu i zważeniu narkotyku, przekazywał go R. K., który z kolei wręczał mu pieniądze, tj. czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. 2 w okresie od bliżej nieustalonego dnia drugiej połowy 2009r. do bliżej nieustalonego dnia 2011r. w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez Ł. G., wbrew przepisom ustawy, udzielił R. K. co najmniej kilkudziesięciokrotnie środka odurzającego w postaci marihuany w ilości po 50g za kwotę 1l00zł, w nieregularnych odstępach czasu, tj. łącznie co najmniej 1000g za kwotę 22 000 zł, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomani w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. G. się bezzasadna, albowiem podniesione w niej zarzuty i przywołana na ich poparcie argumentacja nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonych dowodach i tym samym nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, że prawidłowe rozstrzygnięcie każdej sprawy determinowane jest spełnieniem przez Sąd ad meritii dwóch podstawowych obowiązków procesowych – przeprowadzeniem postępowania dowodowego w sposób zakreślony przepisami postępowania karnego oraz dokonaniem oceny całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

W przedmiotowej sprawie Sąd I instancji wymogom tym zadośćuczynił.

Po pierwsze, prawidłowo zgromadził zupełny katalog dostępnych dowodów niezbędnych do definitywnego merytorycznego rozstrzygnięcia, uniknął niepotrzebnego sięgania po dowody nieistotne, drugorzędne, nie mogące mieć żadnego, nawet potencjalnego, wpływu na wynik przedmiotowego postępowania.

Po drugie, zebrane dowody Sąd ów bezbłędnie ocenił.

P. ocena dowodów odpowiada zasadom poprawnego rozumowania, prawidłom logiki, wskazaniem wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem okazuje się w pełni swobodna i korzysta z ochrony procesowej w tym zakresie przez dyspozycję art. 7 kpk. Znamionuje ona zaawansowany krytycyzm Sądu Rejonowego, jego dystans, rozwagę, niezbędną przenikliwość i pogłębioną refleksję. Świadczy bezsprzecznie o umiejętności uchwycenia przez ów Sąd wydźwięku poszczególnych dowodów, wzajemnego ich powiązania, nadania każdemu z nich właściwej rangi procesowej i spojrzenia przez ich pryzmat na istotę zarzucanych oskarżonemu czynów.

Ocena dowodów będąca udziałem Sądu merytorycznie właściwego przekonuje o jego kompleksowym, wszechstronnym podejściu do wymowy całokształtu materiału dowodowego, uwzględnieniu w procesie wnioskowania o sprawstwie i winie oskarżonego wszystkich istotnych okoliczności przedmiotowej sprawy – zarówno tych korzystnych dla oskarżonego, jak i dlań niekorzystnych.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że relacje świadka R. K. wskazują wprost na przestępny charakter zachowania oskarżonego. Świadek opisał sposób dokonywania transakcji, ilość nabywanych narkotyków, ponadto wskazał z doskonałą precyzją miejsce zamieszkiwania oskarżonego, co potwierdza, wbrew twierdzeniom oskarżonego, że świadek znał oskarżonego, nabywał od niego narkotyki. Podkreślić przy tym należy, że świadek nie miał żadnej osobistej motywacji, aby składać niekorzystne dla oskarżonego zeznania, celowo pomawiając Ł. G.. Warto również zauważyć, że świadek wskazał, iż początkowo nie nabywał narkotyków bezpośrednio od oskarżonego, bowiem w transakcjach pośredniczył R. G., który co należy pokreślić wprawdzie twierdził, że przypisanych mu czynów nie dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym, ostatecznie jednak przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów (wspólnie i w porozumieniu z Ł. G.) i dobrowolnie poddał się karzę w warunkach art. 335 kpk. Powyższa okoliczność została już prawomocnie przesądzona na kanwie postępowania sądowego toczącego się w sprawie R. G. zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 04 grudnia 2014 r., o sygn. akt II K 530/14. Argumentacja skarżącego mająca na celu nadanie cech wiarygodności relacjom R. G., w których zaprzecza on roli oskarżonego Ł. G. w przestępnym procederze jest chybiona, bowiem relacje te stanowią jedynie nieudolną próbę wsparcia prezentowanej przez oskarżonego linii obrony mającej na celu umniejszenia jego odpowiedzialności karnej. Postawa procesowa prezentowana przez świadka R. G. jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, i jako taka nie zasługuje na przyznanie waloru wiarygodności. Ewentualne rozbieżność w relacjach R. K. dotyczą okoliczności o charakterze drugorzędnym, niemającym istotnego znacznie dla rozpoznania przedmiotowej sprawy, natomiast co do istoty inkryminowanego czynów pozostają one niezmienne i jednoznacznie określają ilość nabytych od oskarżonego narkotyków oraz ich wartość.

W aktach sprawy próżno szukać choćby śladu spisku procesowego wymierzonego w oskarżonego Ł. G.. Podkreślić przy tym należy, że świadek R. K., jako osoba obca dla oskarżonego nie miał powód, aby w sposób odmienny od rzeczywistego relacjonować ilość nabywanych narkotyków. Ponieważ zeznania R. K. zostały uznane za wiarygodne, stanowiły one osobowe źródło dowodowe i nie wymagały potwierdzenia innymi środkami dowodowymi.

R. K. na etapie postępowania przygotowawczego w sposób wyczerpujący opisał proceder uzyskania narkotyków od obu oskarżonych, wskazując przy tym okres w którym miało to miejsce, a także ilość otrzymanych narkotyków oraz ich wartość. Podkreślić przy tym należy, że relacje te zawierały wiele szczegółów dotyczących aktualnego oraz uprzedniego miejsca zamieszkania obu oskarżonych, opis wyglądu oskarżonych, użytkownych wówczas pojazdów, miejsca pracy. Istotnie natomiast w toku postępowania sądowego R. K. pomylił pseudonimy (...) S. oraz R. G., mimo tej pomyłki świadek konsekwentnie opisywał transakcje zawierane z oskarżonymi. Zarzuty sformułowane w celu deprecjacji powyższych relacji świadczą jedynie o wybiórczej lekturze opinii psychologicznej. Skarżący bowiem nie dostrzega, że biegły sądowy uznał, że świadek mimo obronnego nastawienia spontanicznie uruchamiał aktywne odpamiętywanie i sięgał do magazyny pamięci autobiograficznej. Biegły również uznał, że pomimo opisanych w opinii właściwościach psychicznych świadka jego zeznania spełniają podstawowe kryteria wiarygodności, zatem na gruncie przedmiotowej sprawy nie ma przeszkód, aby przyznać im przymiot wiarygodności. W żadnej mierze relacji świadka nie można oceniać w kategoriach działania nakierowanego na uzyskanie korzyści procesowej, bowiem zawierają one wiele szczegółowych opisów okoliczność nabycia narkotyków, składane były w sposób swobodny, pozbawiony jakiegokolwiek nacisku, a co do istoty inkryminowanych czynów były one konsekwentne.

Zupełnie na marginesie wskazać należy, że zgodnie z brzmieniem art. 168 ustawy Prawo telekomunikacyjne z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz.U. Nr 171, poz. 1800) dostawca usług jest nie tylko uprawniony, lecz także zobowiązany do rejestrowania danych o wykonanych usługach telekomunikacyjnych, tj. dane transmisyjne, które oznaczają dane przetwarzane dla celów przekazywania komunikatów w sieciach telekomunikacyjnych lub naliczania opłat za usługi telekomunikacyjne, w tym dane lokalizacyjne, które oznaczają wszelkie dane przetwarzane w sieci telekomunikacyjnej lub w ramach usług telekomunikacyjnych wskazujące położenie geograficzne urządzenia końcowego użytkownika publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, co najmniej przez okres 12 miesięcy. Oznacza to, że w momencie procedowania sądu meriti uzyskanie takich informacji, jak bilingi rozmów po pierwsze, nie było możliwe, a po wtóre nie było niezbędne do poczynienia przedmiotowych ustaleń faktyczny.

Autor apelacji błędnie upatruje w zaskarżonym rozstrzygnięciu braku rzekomego niebadania i nierozstrzygania okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego. Niewątpliwie wyjaśnienia oskarżonego pozostawały w opozycji do relacji prezentowanej przez R. K. co prowadziło do istnienia pozornej wątpliwości w występowaniu przeciwstawnych sobie dowodów – wyjaśnień oskarżonych, skonfrontowanych z całą grupą dowodów, a w szczególności z zeznaniami świadków stanowiących podstawę do zrekonstruowania przedmiotowych zdarzeń. Tymczasem jawiące się na tle tych dowodów rozbieżności, odmienności, posiadające zresztą charakter naturalnych, oczywistych, jeśli zważyć linię obrony forsowaną przez oskarżonego, okazały się możliwe do jednoznacznego, kategorycznego rozstrzygnięcia w oparciu o przywołane wcześniej kryteria oceny dowodów i doprowadziły do słusznej odmowy przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Jednocześnie obrońca oskarżonego nie przywołał żadnych argumentów, które umożliwiałyby poczynienie odmiennych ustaleń faktycznych. Szczegółowa analiza akt sprawy wskazał, że podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, który następnie został podany swobodnej ocenie zgodnie z dyspozycją art. 7 kpk.

W tym miejscu podnieść należy, że wskazane w wyroku kwoty pieniężne orzeczone tytułem przepadku zostały określone na podstawie relacji R. K., przy tym każdorazowo uwzględniono na korzyść oskarżonego mniejszą ilość dokonanych transakcji, co w pełni zasługuje na aprobatę Sądu odwoławczego.

Z uwagi na to, iż apelacja dotyczyła całości zaskarżonego orzeczenia, kontroli instancyjnej poddano również rozstrzygnięcie o karze.

W zakresie wymierzonej kary Sąd I instancji prawidłowo przywołał i określił okoliczności przemawiające zarówno na niekorzyść oskarżonego w postaci uprzedniej karalności, znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, działania w celu osiągniecia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z inna ustaloną osobą, przy jednoczesnym braku okoliczności korzystnych, a następnie Sąd ten nadał w sposób właściwy przynależną im rangę, znaczenie. W konsekwencji rozstrzygniecie w zakresie wymierzonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie tylko nie może być uznane za rażąco surowe, ale w ogóle jawi się jako wyjątkowo łagodne. Kara nie przekracza żadną miarą stopnia zawinienia Ł. G. i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a wymierzona kara grzywny stanowić będzie właściwą reakcję na popełnione przestępstwa, i spełni cele kary w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Dodatkowo kara ta ma uświadomić oskarżonemu nieopłacalność naruszania porządku prawnego.

Ponieważ, co wykazano wyżej, żaden z zarzutów zawartych w wywiedzionym środku odwoławczym nie zasługiwał na uwzględnienie, jak również nie zachodziły przesłanki podlegające uwzględnieniu z urzędu, wniesioną apelację uznać należało za oczywiście bezzasadną, natomiast zaskarżony wyrok, jako słuszny i odpowiadający prawu należało, w oparciu o art. 437 § 1 kpk, w całości utrzymać w mocy.

Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia było zasądzenie od oskarżonego kosztów postępowania odwoławczego, w tym należnej Skarbowi Państwa opłaty po myśli przepisów art. 636 § 1 kpk zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 3 ust.1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983, nr 49, poz. 223 ze zm.).

del. SSR Marzanna Kucharczyk SSO Władysława Motak SSO Tomasz Karwacki