Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Goleniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodnicząca: SSO Beata Marzec

Protokolant: Aneta Maziarek

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Janiny Rzepińskiej

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2016 r.

sprawy A. D.

oskarżonego z art. 158 § 1 kk oraz z art. 288 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 14 stycznia 2016r. sygn. akt II K 764/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. D. kwotę 1.033,20 (jednego tysiąca trzydziestu trzech i 20/100) złotych, w tym 193,20 (stu dziewięćdziesięciu trzech i 20/100) złotych podatku VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu przed Sądem Okręgowym jako drugą instancją,

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki związane
z postępowaniem odwoławczym i wymierza mu 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych opłaty za to postępowanie.

SSO Beata Marzec

Sygn. akt IV Ka 500/16

UZASADNIENIE

A. D. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 29 czerwca 2014 roku około godziny 03:00 w miejscowości S. na ulicy (...) w pobliżu lokalu (...), działając wspólnie i w porozumieniu
z D. W. i K. W. dokonali pobicia D. K. (1), czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 kk w taki sposób, że po uprzednim podstawieniu nogi uciekającemu pokrzywdzonemu przewrócił się on, a następnie zaczęli go kopać nogami po plecach i nogach, w wyniku czego doznał on obrażeń w postaci: podbiegnięcia krwawego i obrzmienia tkanek
w okolicy oczodołowej prawej oraz stłuczenia żuchwy po stronie lewej bez widocznych śladów obrażeń ciała, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała jakim jest tułów, na okres czasu do dni 7, pokrzywdzony doznał także obrażeń obu kończyn górnych, pod postacią licznych linijnych otarć naskórka obu przedramion,
co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała jakimi są obie kończyny górne, każdej na okres czasu do dni siedmiu w stopniu lekkim, D. K. (1) doznał także obrażeń kończyny dolnej lewej, pod postacią licznych linijnych otarć naskórka podudzia lewego oraz stłuczenia okolicy kolana lewego, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała jakim jest kończyna dolna lewa na okres do dni 7 w stopniu lekkim, co łącznie spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres do dni 7
w stopniu lekkim, tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k.;

2.  w dniu 29 czerwca 2014 roku około godziny 03:05 w S. na ulicy (...) II S. przed posesją nr (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. R. dokonał uszkodzenia mienia w samochodzie osobowym marki S. model (...) o nr rej. (...) w postaci uszkodzenia tylnej klapy bagażnika, tylnego lewego światła, zarysowań tylnej szyby oraz uszkodzenia tylnego prawego czujnika cofania
w w/w pojeździe o łącznej sumie strat około 700 zł, czym działał na szkodę D. K. (1), tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 14 stycznia 2016 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt II K 764/14 oskarżonego A. D. uznał za winnego tego, że:

I.  w dniu 29 czerwca 2014 roku około godziny 03:00 w miejscowości S. na ulicy (...) w pobliżu lokalu (...), działając wspólnie i w porozumieniu
z D. W. i K. W. dokonał pobicia D. K. (1)
w ten sposób, że po uprzednim przewróceniu pokrzywdzonego w wyniku podstawienia mu nogi kopał go po głowie, plecach i nogach narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. w następstwie czego pokrzywdzony doznał obrażeń w postaci podbiegnięcia krwawego i obrzmienia tkanek w okolicy oczodołowej prawej oraz stłuczenia żuchwy po stronie lewej bez widocznych śladów obrażeń ciała, obrażeń tułowia, pod postacią licznych, linijnych otarć naskórka okolicy lędźwiowej lewej, z podbiegnięciami krwawymi, obrażeń obu kończyn górnych, pod postacią licznych linijnych otarć naskórka obu przedramion oraz obrażeń kończyny dolnej lewej, pod postacią licznych linijnych otarć naskórka podudzia lewego oraz stłuczenia okolicy kolana lewego, czym spowodował u pokrzywdzonego naruszenie czynności narządów ciała na czas nieprzekraczający 7 dni, i za ten czyn na podstawie
art. 158 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 40 zł każda stawka.

Nadto oskarżonego A. D. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 288
§ 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości
60 stawek dziennych po 40 zł każda stawka.

Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego kary grzywny i wymierzył mu karę łączną grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 40 zł złotych każda stawka.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego A.
D. do naprawienia szkody poprzez zapłacenie pokrzywdzonemu D. K. (1) kwoty 350 zł.

Nadto rozstrzygnął o kosztach sądowych oraz o wynagrodzeniu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
w całości oraz wymierza mu opłatę w kwocie 480 zł.

Apelację od wyroku wniosła obrońca oskarżonego, zaskarżając go w całości. Wyrokowi zarzuciła:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia,
a mianowicie:

-

art. 7 kpk poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodu
z zeznań świadków, tj. członków rodziny pokrzywdzonego D. K. (1) i ustalenie na ich podstawie wersji przebiegu zdarzeń
z udziałem oskarżonego mających miejsce w dn. 29.06.2014 r. w sytuacji,
gdy wskazane osoby jako najbliższe D. K. (1) były bezpośrednio zainteresowane wynikiem postępowania i skazaniem oskarżonego,
a zatem podana przez nich wersja nie powinna zostać bezkrytycznie przyjęta przez sąd jako wiarygodna,

-

art. 7 kpk poprzez uznanie za wiarygodne zeznań złożonych przez współoskarżonych opisujących udział oskarżonego A. D.
w popełnieniu zarzucanych mu przestępstw w przypadku gdy zeznania, podanych osób powinny zostać ocenione z dużą dozą ostrożności, bowiem
w stosunku do jednej z tych osób na wniosek pokrzywdzonego umorzono postępowanie, natomiast w stosunku do pozostałych orzeczono łagodne kary,

-

art. 7 poprzez uznanie zeznań złożonych przez małżonkę oskarżonego
M. D. za przyjętą linię obrony małżonka mającą pomóc
w uniknięciu przez niego odpowiedzialności karnej w sytuacji, gdy okoliczność, że świadek jest małżonką oskarżonego w żadnym razie nie może przemawiać
za brakiem autentyczności jej zeznań, a zauważone przez Sąd
I instancji rozbieżności są naturalną konsekwencją różnego spostrzegania występujących zdarzeń;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji,
że oskarżony A. D. popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia czyny karalne (art. 158 §1 kk i art. 288 §1 kk) skierowane przeciwko pokrzywdzonemu D. K. (1) oraz stanowiącego jego własność mieniu, pomimo poważnych wątpliwości w tym zakresie.

Formułując te zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Jak z niej wynika skarżąca ogólnikowo sformułowany zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa obu zarzuconych mu czynów wyprowadza z naruszającej jej zdaniem dyrektywy art. 7 kpk oceny materiału dowodowego przez Sąd pierwszej instancji. Wbrew tym zarzutom Sąd Rejonowy poddał kompletnie zebrane w toku postępowania dowody ocenie nie wykraczającej poza ramy swobody zakreślone przez wskazany przepis, kierującej się zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

W rezultacie takiego rozumowania zasadnie odmówił w znacznej mierze wiarygodności wyjaśnieniom nie przyznającego się do popełnienia obu zarzuconych czynów oskarżonego, który swoją rolę sprowadzał li tylko do podłożenia nogi uciekającemu pokrzywdzonemu, jeśli chodzi o zarzut z art. 158§1 kk i do obecności połączonej z pukaniem w drzwi jego mieszkania, jeśli chodzi o zarzut z art.288§1 kk, przy negowaniu udziału w pobiciu pokrzywdzonego i w uszkodzeniu należącego do niego pojazdu. Wobec tego, że wyjaśnienia oskarżonego okazały się pozostawać w sprzeczności z wynikami postępowania dowodowego w toku, którego potwierdzenie znalazła wersja konsekwentnie podawana przez pokrzywdzonego D. K. (1), będąc wspieraną innymi dowodami o charakterze osobowym i dokumentarnym (obdukcja i opinia sądowo- lekarska), co do których brak było uzasadnionych podstaw do odmówienia im wiarygodności toteż te dowody, a nie wyjaśnienia oskarżonego, stały się słusznie podstawą do zbudowania ustaleń faktycznych w sprawie. Wskazani przez sąd meriti świadkowie w osobach A. Z., E. K., M. M. i P. L. podważyli wersję oskarżonego i jego żony M. D. o agresywnym zachowaniu wobec niej D. K. (1) potwierdzając jego relacje o jej zaczepnym zachowaniu wobec niego, wywołanym spożytym w nadmiarze alkoholem, wskazując na powód pobicia pokrzywdzonego, jakim było przewrócenie się nietrzeźwej M. D. po odepchnięciu jej przez pokrzywdzonego. Zeznania pokrzywdzonego o czynnym udziale w jego pobiciu A. D. znalazły potwierdzenie zwłaszcza w wyjaśnieniach i zeznaniach jednego z dwóch prawomocnie skazanych współsprawców- K. W.. Chociaż zarówno on, jak i bardziej jeszcze jego brat D. W., zasłaniali się niepamięcią zdarzenia z powodu spożytego alkoholu to potwierdzali, że we trzech z A. D. pobiegli za pokrzywdzonym, a K. W. przyznał, że jego brat i oskarżony „dobiegli do pokrzywdzonego”, którego to on „położył na ziemi”, gdyż jako pierwszy do niego dobiegł. Z ich wyjaśnień, a potem zeznań jako świadków w związku z prawomocnym skazaniem za czyn z art. 158 §1 kk na szkodę D. K. (1), wynika, że w równym stopniu byli oni zainteresowani ochroną siebie, jak i A. D. przed odpowiedzialnością karną, jednak ich zeznania i tak okazały się korelować bardziej z zeznaniami pokrzywdzonego aniżeli z wyjaśnieniami oskarżonego, który, co znamienne, odżegnywał się od znajomości osób, które miały z nim pobić pokrzywdzonego, podobnie jak od znajomości D. R., z którym działając wspólnie i w porozumieniu dokonał uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego i w tym zakresie jego wyjaśnienia także okazały się pozostawać w sprzeczności z tym, co wymienieni twierdzili na temat jego znajomości nie wypierając się, że go znają i wymieniając go z imienia i nazwiska.

Powodem odrzucenia zeznań świadków zeznających na okoliczność czynu z art. 288 §1 kk, tj. M. K., S. K. (1) i S. K. (2) nie mogły być a priori ich rodzinne relacje z pokrzywdzonym; każdy z nich zeznawał tylko o tym,
co sam zaobserwował i usłyszał, zeznania ich były spójne, korespondowały ze sobą , a skoro inkryminowany czyn poprzedziło walenie przez oskarżonego i D. R. w drzwi ich mieszkania połączone z krzykami to oczywiste jest dlaczego wszyscy obecni w nim członkowie rodziny zostali obudzeni i stali się świadkami zachowania współsprawców na ich posesji. Nie wytrzymuje krytyki w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego wersja oskarżonego A. D. o jego spokojnym zachowaniu po przybyciu pod dom pokrzywdzonego, zważywszy na poprzedzające to zdarzenie okoliczności wskazujące na chęć zemszczenia się na pokrzywdzonym za przewrócenie jego żony. Oczywiste jest też, że D. R. składając, jako podejrzany o ten sam czyn z art. 288 §1 kk, określonej treści wyjaśnienia, a następnie przed sądem, jako świadek zeznania, realizował interes procesowy swój i A. D. przyznając jedynie, że szedł za nim, po czym miał się mu „urwać film”, nie wykluczając, że „był pod domem D.”. Jego relacje nie stanowiły zatem istotnego dowodu na popełnienie przez oskarżonego czynu z art. 288 §1 kk tylko zeznania członków rodziny K..

W tym kontekście bezprzedmiotowy staje się argument, mający podważyć wiarygodność D. R., powołujący się na umorzenie wobec niego postępowania (wobec zawarcia ugody z pokrzywdzonym i cofnięcia przez niego wniosku o ściganie karne D. R.). Jaskrawo widoczny jest brak konsekwencji autorki apelacji, która chce stosowania innych kryteriów oceny zeznań świadków obrony i oskarżenia (odrzucenia zeznań członków rodziny pokrzywdzonego tylko z powodu więzów rodzinnych, a jednocześnie domaga się bezkrytycznego obdarzenia wiarygodnością zeznań żony oskarżonego M. D.). Nawiązując zresztą do zeznań świadka M. D., która zdecydowała się je złożyć dopiero na etapie postępowania sadowego, trudno potraktować je jako rzeczywiste wsparcie wyjaśnień jej męża A. D. skoro zeznała, że nie widziała czy mąż dogonił D. K. (2), bo ją zabrało pogotowie, miała złamaną nogę (k.141), a odnośnie zdarzenia na posesji rodziny K. miała ona wiedzieć od swego męża, że pobiegł tam, „żeby załatwić np. karetkę„ oraz, że „ojciec D. K. (1) zobaczył,
że jest samochód niszczony i kazał mu stamtąd wyjść”.

Podsumowując, bezbłędna ocena dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy
do zbudowania odpowiadających prawdzie ustaleń faktycznych w zakresie obu inkryminowanych zdarzeń i przypisania oskarżonemu sprawstwa dwóch zarzuconych mu czynów. Orzeczone za nie, przy zastosowaniu art.37a kk, kary grzywny jako kary łagodniejszego rodzaju niż przewidziane za występki z art. 158 §1 kk i z art. 288 §1 kk kary pozbawienia wolności, nie mogą być uznane za rażące surowością, także oceniane przez pryzmat ich rozmiaru, podobnie jak kara łączna grzywny stanowiąc wręcz w realiach sprawy łagodne sankcje karne.

Nie znajdując zatem powodów do zmiany zaskarżonego wyroku należało utrzymać go w mocy na podstawie art. 437 §1 kpk. Konsekwencją tego stało się obciążenie oskarżonego kosztami postępowania odwoławczego po myśli art. 636 §1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

O wynagrodzeniu za obronę z urzędu orzeczono w myśl § 4 i § 17 ust.2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie ponoszenia
przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu.

SSO Beata Marzec