II K 217/17 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Goleniowie z 2018-10-02

Sygn. akt II K 217/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Krukar – Leśniak

Protokolant: Beata Iwaniuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20.06.2017 r., 7.09.2017 r., 26.10.2017 r., 7.12.2017r., 16.01.2018 r., 15.02.2018 r., 5.04.2018 r., 10.05.2018 r., 19.06.2018 r., 7.08.2018 r., 18.09.2018 r.

sprawy:

1.  M. I. (1)

syna H. i B. z domu K., urodzonego w dniu (...) w S., nie karanego

oskarżonego o to, że :

I.  w dniu 10.12.2016r. w N. z ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochody osobowego m-ki B. o nr rej (...) o wartości 3000 zł, w ten sposób, że przy użyciu nieznanego narzędzia dostał się do jego wnętrza, a następnie po pokonaniu blokady kierownicy zabrał go w celu przywłaszczenia, czym działał na szkodę A. M. (1)

tj. o czyn z art. 279 § 1k.k.

II.  w dniu 25 listopada 2016r w G. z terenu magazynu formy (...) S.C. W. G. & D. G. mieszczącego się przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia 30 szt. arkuszy blachy trapezowej o łącznej wartości 1185 zł, czym działał na szkodę firmy (...) S.C. W. G. & D. G.

tj. o czyn z art. 278 § 1k.k.

2.  S. M. (1)

syna P. i J. z domu D., urodzonego w dniu (...) w G., karanego

oskarżonego o to, że :

III.  w dniu 10.12.2016r. w W. gm. O. (...) nabył pojazd m-ki B. o nr rej. (...) o wartości 3000 zł od M. I. (1) za kwotę 800 zł wiedząc, że pochodzi on z czynu zabronionego

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

IV.  w okresie od 26.08.2016 r do 25.10.2016 r w W., gm. O. (...) nabył pojazd m-ki V. (...) o nr VIN (...) o wartości szacunkowej 10 tys. zł wiedząc, że pochodzi z czynu zabronionego

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

V.  w dniu 25.10.2016 r w W., gm. O. (...) ukrywał dokumenty w postaci dowodu osobistego o nr (...) oraz prawa jazdy o nr (...) na nazwisko A. B., którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać

tj. o czyn z art. 276 k.k.

VI.  w dniu 25.10.2016r w (...), gm. O. (...) w samochodzie m-ki B. o nr rej (...) posiadał wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii substancje psychotropowe w postaci amfetaminy o masie netto 2,51 grama

tj. o czyn z art. 62 ust 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

I.  uznaje oskarżonego M. I. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w:

a.  punkcie I części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 279 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 100 (stu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

b.  punkcie II części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę grzywny w rozmiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

II.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i § 2 k.k. łączy orzeczone oskarżonemu M. I. (1) kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny i orzeka wobec niego karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w rozmiarze 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda;

III.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej oskarżonemu M. I. (1) kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. I. (1) do informowania Sądu o przebiegu okresu próby w formie pisemnych sprawozdań składanych raz na pół roku;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego M. I. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej firmy (...) S.C. W. G. & D. G. kwoty 1.185 (jednego tysiąca stu osiemdziesięciu pięciu) złotych;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu M. I. (1) kary łącznej grzywny zalicza okres zatrzymania w sprawie od dnia 12.12.2016 r. godz. 12:55 do dnia 14.12.2016 r. godz. 11:25 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny;

VII.  uznaje oskarżonego S. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w:

a.  punktach III-IV części wstępnej wyroku czynów, tj. przestępstw kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. ustalając, że popełnił je w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich, tj. w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i za te czyny na podstawie art. 291 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

b.  punkcie V części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 276 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 276 k.k. przy zastosowaniu art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności oraz na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

c.  punkcie VI części wstępnej wyroku czynu, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za ten czyn na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności oraz na karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VIII.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. łączy orzeczone oskarżonemu S. M. (1) kary pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności i orzeka wobec niego karę łączną 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączna 1 (jednego) roku ograniczenia wolności zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IX.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu S. M. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania w sprawie od dnia 25.10.2016 r. godz. 11:15 do dnia 26.10.2016 r. godz. 13:40 oraz od dnia 12.12.2016 r. godz. 8:50 do dnia 13.12.2016 r. godz. 13:30 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w częściach ich dotyczące oraz wymierza im opłaty:

-

M. I. (1) na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 w zw. art. 6 w kwocie 660 (sześciuset sześćdziesięciu) złotych;

-

S. M. (1) na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 2 w zw. z art. 6 w kwocie 300 (trzystu) złotych.

Sygn. akt II K 217/17

UZASADNIENIE

S. M. (1) zajmuje się rozbiórkami używanych samochodów, których części sprzedaje. Działalność w tym zakresie prowadzi w położonej na terenie gminy O. miejscowości W.. Po 26 sierpnia 2016 r. nabył on od swojego znajomego oraz jego dwóch kolegów pojazd marki V. (...) o numerze VIN (...) i wartości szacunkowej 10.000 złotych, mimo iż wiedział, że samochód ten został skradziony na terenie (...).

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

notatki urzędowe k. 201, 228

-

protokół oględzin 272-275,

-

dokumentacja pojazdu k. 278-318,

W tym samym czasie S. M. (1) zaoferował też T. M. kupno należącego do niej samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym, który był uszkodzony w wypadku, do jakiego doszło, gdy prowadził go mąż T. A. M.. T. M. zgodziła się na tę propozycję i w dniu 15 września 2016 r. doszło do zawarcia umowy sprzedaży tego pojazdu za kwotę 1.000 złotych. Po nabyciu samochodu od T. M. S. M. (1) przełożył jego przód do pochodzącego z kradzieży pojazdu marki V. (...) o numerze VIN (...). Ponadto założył też na niego tablice rejestracyjne pochodzące od samochodu zakupionego od T. M..

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

zeznania P. G. k. 216-217

-

zeznania B. G. k. 219-220, 425

-

zeznania T. M. k. 248-249, 375-376

-

zeznania P. M. k. 452-453

-

umowa sprzedaży pojazdu marki P. o nr rej. (...) k. 251

-

dokumentacja pojazdu marki P. o nr rej. (...) i umowa jego sprzedaży k. 255,

Przedmiotowy pojazd został ujawniony w toku przeszukania przeprowadzonego w dniu 25 października 2016 r. na terenie posesji należącej do S. M. (1). Ponadto w toku tych czynności w znajdującym się wówczas na terenie posesji S. M. (1) samochodzie marki B. o numerze rejestracyjnym (...), który nabył on za pośrednictwem P. G., ujawniono amfetaminę o masie netto 2,51 grama. Natomiast w jeszcze innym pojeździe znaleziono dowód osobisty o numerze (...) oraz prawo jazdy o numerze (...) na nazwisko A. B..

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

zeznania T. M. k. 248-249, 375-376

-

zeznania P. M. k. 452-453

-

protokół zatrzymania oskarżonego S. M. (1) k. 202,

-

protokół przeszukania miejsca k. 204-206,

-

protokół przeszukania osoby 207-208,

-

protokół użycia testera narkotykowego k. 209,

-

opinia z przeprowadzonych badań mechanoskopijnych k. 266-270,

-

opinia z przeprowadzonych badań chemicznych k. 313-314,

A. M. (1) był właścicielem pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...), który z uwagi na to, że był niesprawny od pewnego czasu stał zaparkowany przed blokiem. Miał on wyładowany akumulator, wyłamaną tylną szybkę oraz przebitą oponę. M. I. (1), który dowiedział się o tym samochodzie postanowił sprzedać go S. M. (1), któremu już wcześniej sprzedawał pojazdy. S. M. (1) przystał na tą propozycję, choć wiedział, że M. I. (1) nie jest jego właścicielem.

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

częściowo wyjaśnienia M. I. (1) k. 53-54, 69-70, 71-72, 73-74, 195-196

-

zeznania M. M. (2) k. 5-6, 373-374

-

zeznania A. M. (1) k. 12-13, 374-375

-

zeznania A. S. k. 506

-

umowa sprzedaży pojazdu marki B. o nr rej. (...) k. 14-15,

W dniu 10 grudnia 2016 r. S. M. (2) zadzwonił do M. W., który wcześniej wykonywał dla niego transporty pojazdów i zlecił mu przywiezienie tego samochodu do siebie na posesję. Na miejsce, gdzie stał przedmiotowy pojazd udał się też wraz z M. I. (1) wykonujący dla S. M. (1) prace przy rozbiórce samochodów Ł. M. (1). Po otworzeniu przez M. I. (1) pojazdu należącego do A. M. (2), wskutek czego uszkodzeniu uległa w nim m.in. kolumna kierownicy i blokada, został on załadowany na lawetę i przewieziony przez M. W. na posesję S. M. (1).

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

częściowo wyjaśnienia M. I. (1) k. 53-54, 69-70, 71-72, 73-74, 195-196

-

częściowo zeznania M. W. k. 32-33, 41, 425-426

-

częściowo zeznania Ł. M. (1) k. 63-64, 73-74, 507

Załadunek samochodu widziała ze swojego balkonu sąsiadka A. A. S., która później powiedziała o tym jego żonie M. M. (2).

Dowód: - zeznania M. M. (2) k. 5-6, 373-374

-

zeznania A. M. (1) k. 12-13, 374-375

-

zeznania A. S. k. 506

Po przewiezieniu samochodu na posesję S. M. (1) zapłacił on za jego transport oraz przekazał M. I. (1) pieniądze w kwocie 800 złotych. Potem S. M. (1) oderwał tablice rejestracyjne od tego pojazdu. Następnego dnia w związku ze zgłoszeniem kradzieży samochodu należącego do A. M. (1) do wyjaśnienia został zatrzymany M. W.. O swoim zatrzymaniu poinformował on S. M. (1). Po uzyskaniu tej informacji S. M. (1) wraz z M. I. (1) zawieźli ten pojazd w okolice bagna znajdującego się za miejscowością W. i tam go porzucili.

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

częściowo wyjaśnienia M. I. (1) k. 53-54, 69-70, 71-72, 73-74, 195-196

-

częściowo zeznania M. W. k. 32-33, 41, 425-426

-

częściowo zeznania Ł. M. (1) k. 63-64, 73-74, 507

-

notatki k. 2, 3,

-

protokół zatrzymania W. W. k. 8-9,

-

protokół oględzin rzeczy k. 16-17,

-

protokół zatrzymania oskarżonego S. M. (1) k. 19,

-

protokół przeszukania miejsca k. 22-24,

-

protokół zatrzymania M. I. (1) k. 29,

-

notatka urzędowa k. 31,

-

protokół zatrzymania rzeczy k. 45-48,

-

protokół zatrzymania rzeczy k. 56-58,

-

protokół oględzin rzeczy k. 59-62,

-

protokół zatrzymania rzeczy k. 66-68,

Po odzyskaniu utraconego pojazdu, z uwagi na jego dewastację, która powstała podczas jego kradzieży, A. M. (1), zezłomował go u Ł. G..

Dowód: - częściowo wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 197-198

-

zeznania M. M. (2) k. 5-6, 373-374

-

zeznania A. M. (1) k. 12-13, 374-375

-

zeznania Ł. G. k. 586

-

dokumentacja pojazdu marki B. k. 526-533,

Prawomocnym wyrokiem z dnia 2 października 2018 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Goleniowie M. I. (1) został m.in. skazany za kradzież z włamaniem do pojazdu należącego do A. M. (1).

Dowód: - wyrok Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 2.10.2018 r.

S. M. (1) ma obecnie (...) lat. Jest żonaty. Ma jedno dziecko w wieku(...) lat. Ma wykształcenie (...), nie ma wyuczonego zawodu. Utrzymuje się z prowadzonej działalności gospodarczej, z której osiąga dochód w wysokości 5.000 złotych. Ma na utrzymaniu niepracującą żonę i syna. Był wcześniej karany.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 196-197

-

dane o osobie k. 229

-

dane o karalności k. 80-81, 101-102, 177-178, 238-239, 259-262, 333-334, 522-523, 570-571, 584-585

-

odpisy wyroków k. 119-122

Na etapie postępowania przygotowawczego S. M. (1) przyznał się do nabycia pojazdu V. (...) o numerze VIN (...), o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego, do ukrywania dokumentów w postaci dowodu osobistego o numerze (...) oraz prawa jazdy o numerze (...) na nazwisko A. B. i do posiadania amfetaminy o masie netto 2,51 grama. W tym zakresie odmówił jednak składania wyjaśnień. Z kolei podczas rozprawy przed Sądem oświadczył, że jednak nie przyznaje się do popełnienia tych czynów. Wyjaśnił, że (...) nabył za 2.000 złotych od M. R. i dwóch jego kolegów, których nie zna. Dodał, że nie wnikał w jego pochodzenie. Natomiast dokumenty i narkotyki były w dwóch różnych autach stojących na placu i on nie wiedział, że one się tam znajdują, bo jak kupuje auto to go nie przeszukuje i nie zagląda nie wiadomo gdzie. Wcześniej się przyznał, bo nie jest święty, a policjanci mu mówili, że albo się przyzna i dostanie karę w zawieszeniu, albo areszt.

Na etapie postępowania przygotowawczego S. M. (1) przyznał się ponadto do nabycia pojazdu B. o numerze rejestracyjnym (...), o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego. Wyjaśnił, że zajmuje się rozbiórkami używanych samochodów, których części sprzedaje. Kupuje używane samochody od różnych osób. W dniu 10 grudnia 2016 r. kupił samochód marki B. o numerze rejestracyjnym (...) od znanego mu M. I. (2) z S.. P. on, że jego znajomy, który jest właścicielem tego pojazdu zgubił kluczyk i zapytał się go czy załatwi lawetę. Wtedy on zadzwonił do laweciarza z N. o pseudonimie (...), który zgodził się przewieźć mu to auto do W.. M. I. (2) pojechał z M. jego samochodem marki A. (...) koloru srebrnego. M. kontaktował się z (...), który po około godzinie, albo półtorej przywiózł mu ten pojazd. Było to B. (...) koloru ciemnego, za który zapłacił M. I. (1) 800 złotych bez pisania umowy. Natomiast (...) za holowanie zapłacił chyba 200 złotych. Kierownica w tym samochodzie była rozwalona, była złamania blokada i była wybita tylna szybka z prawej strony i nie było powietrza w lewym tylnym kole. Tablicę rejestracyjną oderwał, a druga chyba później odpadała. Zawsze odrywa tablice, żeby ktoś mu ich nie ukradł z samochodu. Przeciągnęli też ten samochód na drugą posesję, a potem odwiózł M. I. (1). Na drugi dzień wieczorem zadzwonił do niego(...) z pretensjami, że samochód jest kradziony. Zadzwonił więc do M. I. (1), który twierdził, że wszystko jest w porządku, ale pojechał do niego do S. i przywiózł go do siebie. Na miejscu podczepili ten pojazd do jego samochodu i on zaciągnął go w rejon jeziora za W.. Podejrzewał, że samochód jest kradziony. Dodał, że chciałby się dobrowolnie poddać karze. Z kolei podczas rozprawy przed Sądem oświadczył, że jednak nie przyznaje się do popełnienia tego czynu. Wyjaśnił, że M. I. (1) sprzedał mu samochód. On nagrał swojego człowieka, żeby przywiózł ten samochód, który był strasznie zdewastowany. Są takie sytuacje, że zabiera auta po wypadku i nie zawsze ma umowy czy oświadczenia, bo sprzedający są roztrzęsieni i dopiero po paru dniach spisuje oświadczenie. Laweciarz przywiózł mu ten samochód, a jak Policja zatrzymała laweciarza to dowiedział się, że pojazd był kradziony. M. I. (1) zapewniał go, że to samochód jego kolegi. Nie było w aucie śladów kradzieży, wyglądało jakby bezdomni w nim koczowali, środek był zdewastowany, jedynym nienaruszonym elementem był silnik. Zawsze jak skupuje auta to docieka, czy nie ma jakiś tam, że Policja zaraz będzie. Po telefonie od laweciarza, że B. jest kradzione, ze strachu zaciągnął pojazd na teren jeziora. Powiedział, żeby M. I. (1) zabierał od niego to auto i zaciągnęli je na bagno. Wiedział z wcześniejszych ustaleń z M. I. (1), że ma do niego przyjechać B., nie ma pojęcia dlaczego wcześniej mówił, że nie wie co to za samochód do niego przyjedzie. Ustalał z policjantem karę. Miał mieć karę w zawieszeniu. Nie miał wyjścia, musiał się przyznać, bo by był areszt.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego S. M. (1) k. 37-38, 69-70, 95-96, 224-225 (numeracja wg a/o 24-25), 245-246 (numeracja wg a/o 245-246), 316-317 (numeracja wg a/o 116-117), 196-197

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina S. M. (1) odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzą wątpliwości.

Za wiarygodną Sąd uznał tylko tę część wyjaśnień S. M. (1), która znajduje oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. W części jego wyjaśnienia korespondują bowiem ze zgromadzonymi w sprawie dowodami.

Na etapie postępowania przygotowawczego S. M. (1) przyznał się do nabycia pojazdu marki V. (...) o numerze VIN (...), o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego, do ukrywania dokumentów w postaci dowodu osobistego o numerze (...) oraz prawa jazdy o numerze (...) na nazwisko A. B. i do posiadania amfetaminy o masie netto 2,51 grama. Odmówił jednak składania wyjaśnień odnośnie tych czynów. Fakt popełnienia przez oskarżonego tych przestępstw potwierdzały jednak jeszcze wszystkie inne zgromadzone w sprawie dowody, które dotyczyły tych czynów. Już jednak podczas rozprawy przed Sądem (...) M. oświadczył że jednak nie przyznaje się do popełnienia tych czynów. Wyjaśnił, że (...) nabył za 2.000 złotych od M. R. i dwóch jego kolegów, których nie zna. Dodał, że nie wnikał w jego pochodzenie. W tym zakresie jego wyjaśnieniom przeczy jednak nie tylko jego wcześniejsze przyznanie się do tego, że wiedział, że pojazd ten pochodzi z czynu zabronionego, ale również zasady doświadczenia życiowego. W tym czasie oskarżony, jak sam przyznał, zajmował się skupowaniem pojazdów z przeznaczeniem na części. Zresztą obecnie również prowadzi działalność gospodarczą w tym zakresie. Wątpliwym jest zatem, aby nabywając pojazd „nie wnikał w jego pochodzenie”, tym bardziej zważywszy na jego późniejsze działania związane z przełożeniem do tego samochodu przodu pochodzącego od innego pojazdu. należy mieć na uwadze, że jak zeznała T. M., która była właścicielką samochodu, którego przód został przełożony do pochodzącego z kradzieży pojazdu marki V. (...) o numerze VIN (...), to S. M. (1) zwrócił się do niej z propozycją zakupu jej samochodu, który był po wypadku.

Odnośnie dokumentów i narkotyków oskarżony podał z kolei, że były w dwóch różnych autach stojących na placu i on nie wiedział, że one się tam znajdują, bo jak kupuje auto to go nie przeszukuje i nie zagląda nie wiadomo gdzie. Również tę część wyjaśnień S. M. (1), mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego i to czym oskarżony się wówczas zajmował, należało uznać za niewiarygodną. Jak wynika z zeznań P. G. w pojeździe, który sprzedał S. M. (1) nie było narkotyków. Nie wiadomo zatem jak miałby się one znaleźć w samochodzie znajdującym się na terenie posesji należącej do oskarżonego bez jego wiedzy. Analogicznie należało przyjąć odnośnie znalezionych w innym pojeździe dokumentów. Nie można też zapominać, że S. M. (1) na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia również tych czynów. Oskarżony na rozprawie przed Sądem twierdził wprawdzie, że przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, bo nie jest święty, a policjanci mu mówili, że albo się przyzna i dostanie karę w zawieszeniu, albo areszt. Także jednak tej części jego wyjaśnień nie sposób dać wiary. Należy bowiem zauważyć, że wyjaśnienia, w trakcie których S. M. (1) miał się ustosunkować do zarzutu nabycia pojazdu marki V. (...) o numerze VIN (...), o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego, oskarżony składał w dniu 26 października 2016 r., natomiast wyjaśnienia, w trakcie których miał się ustosunkować do zarzutów ukrywania dokumentów w postaci dowodu osobistego o numerze (...) oraz prawa jazdy o numerze (...) na nazwisko A. B. i do posiadania amfetaminy o masie netto 2,51 grama, składał aż półtora miesiąca później. Czas dzielący obie te czynności był zatem dostatecznie długi, aby móc na spokojnie przemyśleć swoją sytuacje czy też ewentualnie skorzystać w tym zakresie z fachowej pomocy prawnej. Zresztą podczas obu tych czynności oskarżony wyraźnie wskazywał, że zgadza się na przesłuchanie bez udziału swojego adwokata, co jednoznacznie świadczy o tym, że korzystał z fachowej pomocy prawnej i że miał pełną świadomość swojej sytuacji. Nie sposób zatem uznać, że jak twierdził podczas rozprawy przed Sądem przyznał się do popełnienia tych czynów, bo obawiał się zastosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Trudno też wytłumaczyć dlaczego miałby się zgodzić na orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania w sytuacji, gdyby nie popełnił zarzucanych mu czynów. Nie sposób również pominąć tego, że w dniu 13 marca 2017 r., a więc po prawie pięciu miesiącach od pierwszego przesłuchania, S. M. (1) potwierdził swoje wcześniejsze przyznanie się do nabycia pojazdu marki V. (...) o numerze VIN (...), o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego, do ukrywania dokumentów w postaci dowodu osobistego o numerze (...) oraz prawa jazdy o numerze (...) na nazwisko A. B. i do posiadania amfetaminy o masie netto 2,51 grama.

W tym stanie rzeczy, wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie przed Sądem odnośnie wymienionych powyżej przestępstw, nie sposób było uznać za wiarygodne. Za wiarygodne Sąd uznał natomiast jego podwójne przyznanie się na etapie postepowania przygotowawczego do popełnienia tych czynów, tym bardziej, że korespondowały z nim pozostałe zgromadzone w tym zakresie dowody.

Podobnie należało ocenić wyjaśnienia S. M. (1) odnośnie nabycia pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...), co do którego wiedział, że pochodzi on z czynu zabronionego. Na etapie postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia tego czynu, a z jego wyjaśnieniami w tym zakresie korespondowały inne zgromadzone w sprawie dowody. Podczas rozprawy przed Sądem zmienił jednak swoje wyjaśnienia i oświadczył, że nie przyznaje się do popełnienia tego czynu. Podał, że M. I. (1) zapewniał go, że pojazd nie był kradziony i że nie było w nim śladów kradzieży oraz, że zawsze jak kupuje samochody to dopytuje się o takie rzeczy. Tymczasem na etapie postępowania przygotowawczego wyjaśniał, że w pojeździe tym była kierownica rozwalona, była złamana blokada, a nawet wybita szyba. Wbrew zatem jego twierdzeniom samochód miał więc uszkodzenia mogące świadczyć o tym, że pochodzi on z czynu zabronionego. Nie sposób było w tej sytuacji także przyjąć, tym bardziej w przypadku osoby zawodowo zajmującej się skupem i rozbieraniem na części pojazdów, że właściciel tego samochodu zgubił do niego kluczyk, jak miał go zapewniać M. I. (1). Z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego wątpliwym jest zatem, aby S. M. (1) w takiej sytuacji bez żadnej umowy nabył ten pojazd od M. I. (1), zwłaszcza, że M. I. (1) nie był nawet jego właścicielem, gdyż właścicielem samochodu miał być jego kolega. Dziwi też fakt dlaczego to oskarżony zorganizował i zapłacił za transport tego pojazdu, skoro miał on być zdewastowany i do niczego się nie nadawać, a nawet wysłał na miejsce swojego pracownika, który miał pomóc przy załadunku tego samochodu. Działania te powinny być bowiem w gestii właściciela pojazdu, który podobno miał chcieć go sprzedać. Jeszcze bardziej zastanawiające jest zachowanie S. M. (1) polegające na oderwaniu tablicy rejestracyjnej od tego samochodu w obawie przed jej rzekomą kradzieżą oraz późniejsze zaciągnięcie pojazdu na bagno i porzucenie go tam po tym jak otrzymał telefon od kierowcy lawety, który został zatrzymany w sprawie kradzieży tego samochodu. Dziwi również to dlaczego oskarżony przyznał się do postawionego mu zarzutu nabycia pojazdu, o którym wiedział, że pochodzi z czynu zabronionego i nawet chciał się dobrowolnie poddać karze za ten czyn, choć jak wyjaśnił na rozprawie przed Sądem nie wiedział, że jest on kradziony. Zdaniem Sądu, podobnie jak w przypadku poprzednich zarzucanych S. M. (1) czynów, nie sposób uznać, że przyznał się on do popełnienia tego czynu, bo obawiał się zastosowania wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Należy zauważyć, że po czynnościach na Policji w dniu 13 grudnia 2016 r., po których został zwolniony, oskarżony był jeszcze przesłuchiwany kilka dni później przez Prokuratora. S. M. (1) miał zatem czas, aby przemyśleć swoją sytuację, czy nawet skorzystać w tym zakresie z fachowej pomocy prawnej, zwłaszcza, że kilka dni wcześniej podczas czynności przeprowadzanych z jego udziałem odnośnie innych zarzucanych mu czynów twierdził, że ma adwokata, ale zgadza się na przeprowadzenie czynności bez udziału obrońcy. Mimo to podczas przesłuchania przed prokuratorem potwierdził swoje wcześniejsze przyznanie się do nabycia pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...), co do którego wiedział, że pochodzi on z czynu zabronionego.

W tym stanie rzeczy, wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie przed Sądem odnośnie wymienionego powyżej przestępstwa, nie sposób było uznać za wiarygodne. Za wiarygodne Sąd uznał natomiast jego podwójne przyznanie się na etapie postepowania przygotowawczego do popełnienia tego czynu, tym bardziej, że korespondowały z nim pozostałe zgromadzone w tym zakresie dowody, w tym również częściowo złożone wówczas w tym zakresie przez S. M. (1) wyjaśnienia.

Tylko za częściowo wiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia M. I. (1). Początkowo zaprzeczał on, aby dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki B. i że sprzedał go potem S. M. (1). Twierdził on, że jedynie podwoził jakiegoś chłopaka od M. do N.. Podczas przeprowadzonej konfrontacji z oskarżonym oraz Ł. M. (1) przyznał jednak, że wcześniej kłamał, bo próbował się ratować. Podobnie należało zdaniem Sądu ocenić wyjaśnienia M. I. (1) złożone przed Sądem. Początkowo chciał się on dobrowolnie poddać karze pozbawienia wolności jeśli byłaby to kara w zawieszeniu. Z uwagi jednak na ujawnioną w karcie karnej jego wcześniejsze skazanie na karę pozbawienia wolności, brak było możliwości, aby wymierzyć mu wnioskowaną karę. Wówczas M. I. (1) zdaniem Sądu realizując swoją linię obrony zaczął się wycofywać ze swojego przyznania się do stawianego mu zarzutu kradzieży z włamaniem do pojazdu marki B. o numerze rejestracyjnym (...) twierdząc, że to inna osoba dokonała tego czynu, która podawała się za jego właściciela. Przejęzyczeniem zaś tłumaczył to, że wcześniej mówił, że miał się z tą osobą podzielić otrzymanymi od S. M. (1) pieniędzmi za sprzedaż tego pojazdu. Oświadczył, że w rzeczywistości miał na myśli, że miał przekazać tej osobie uzyskane ze sprzedaży jej samochodu pieniądze. Nie tylko jednak nielogiczność i niekonsekwencja wyjaśnień M. I. (1) świadczyła o niewiarygodności jego wyjaśnień. W toku postępowania przed Sądem doszło do zatarcia wcześniejszych skazań M. I. (1), co pozwoliło Sądowi na wymierzenie mu za zarzucany czyn kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a więc takiej jakiej chciał się on wcześniej dobrowolnie poddać. M. I. (1), choć był obecny podczas ogłaszania skazującego go wyroku, to jednak go nie zaskarżył. W ocenie Sądu niewątpliwie postąpiłby inaczej, gdyby nie popełnił zarzucanego mu czynu.

Mając na uwadze powyższe, wyjaśnienia M. I. (1) Sąd uznał za wiarygodne tylko w tej części w jakiej korespondowały one z poczynionym i ustaleniami stanu faktycznego, natomiast z pozostałym zakresie odmówił im wiarygodności.

W pełni za wiarygodne Sąd uznał natomiast zeznania P. G. i B. G. oraz T. M. i P. M..

Pierwszy ze świadków podał, że sprzedał S. M. (1) samochód należący do jego szwagra oświadczając jednocześnie, że nie było w nim wówczas żadnych narkotyków. Dodał, że na co dzień mieszka w (...) a do (...) przyjeżdża tylko sporadycznie. Zatrzymuje się wówczas w mieszkaniu swoich rodziców, gdzie jednak nie ma żadnych swoich rzeczy. Fakt ten potwierdziła zaś jego matka.

Także T. M. zeznała, że sprzedała oskarżonemu samochód, który był po wypadku. Dodała, że to S. M. (1) się do niej zgłosił deklarując chęć zakupu należącego do niej pojazdu. Podała też, że to ona wypełniła umowę sprzedaży, a dane kupującego spisała z dowodu osobistego oskarżonego, czemu zresztą S. M. (1) nie zaprzeczał. Fakt sprzedaży samochodu potwierdził też mąż T. M., choć przyznał, że nie ma wiedzy jak ta transakcja wyglądała, gdyż jak zeznał „żona sama kupiła i sama sprzedała”.

W pełni za wiarygodne Sąd uznał także zeznania M. M. (2), A. M. (1) oraz A. S..

Małżonkowie M. zgodnie zeznali, że należący do A. M. (1) samochód stał zaparkowany przed ich blokiem i że nie wiedzą kto dokonał jego kradzieży. Dodali, że jedynie od sąsiadki dowiedzieli się, że został zabrany na lawetę. Podali też, że pojazd był niesprawny, bo miał wyładowany akumulator oraz przebitą oponę i wybitą tylną szybkę, ale zaprzeczyli, aby był w środku zdewastowany. A. M. (1) podał, że te zniszczenia powstały w wyniku kradzieży samochodu i spowodowały, że musiał sprzedać go na złom, choć wcześniej tego nie planował. Ł. G., u którego A. M. (1) zezłomował swój pojazd, oświadczył wprawdzie, że był on zdewastowany. Należy jednak zauważyć, że nie widział on jaki był stan samochodu przed kradzieżą. Poza tym, nie można też pominąć faktu, że S. M. (1), jak sam przyznał, porzucił ten pojazd na bagnach wskutek czego mogło dojść do jego dewastacji, w tym m.in. osadzenia się na samochodzie zielonego nalotu, o którym mówił świadek. Nawet gdyby jednak przyjąć, że stan techniczny pojazdu rzeczywiście był bardzo zły, to czemu S. M. (1) miałby nie tylko go nabyć, ale jeszcze organizować jego transport i za niego zapłacić. Poza tym okoliczność ta miała drugorzędne znaczenie z punktu widzenia zarzucanego oskarżonemu czynu. Istotnym było bowiem nie jaki był stan techniczny samochodu, ale to czy oskarżony wiedział, że pochodzi on z czynu zabronionego.

A. S. potwierdziła, że widziała jak należący do A. M. (2) samochód był zabierany na lawetę, ale oświadczyła, że nie przyglądała się temu i nie potrafiłaby rozpoznać osób, które wówczas zabierały ten pojazd. Podobnie jak i małżonkowie M. zaprzeczyła też, aby samochód był zdewastowany.

Pewne wątpliwości co do wiarygodności budziły natomiast zeznania M. W. i Ł. M. (1).

Pierwszy ze świadków potwierdził, że przewoził lawetą pojazd marki B. z N. do oskarżonego i że S. M. (1) mu za ten transport zapłacił. Podał też, że na miejscu była osoba współpracująca z oskarżonym. Ł. M. (1) potwierdził zaś ten fakt. Dodał, że w stacyjne samochodu znajdował się złamany kluczyk. W tej części z zeznaniami wyżej wymienionych świadków korespondowały zaś inne zgromadzone w sprawie dowody, w tym również częściowo wyjaśnienia S. M. (1) oraz M. I. (1). W tym zakresie zeznania M. W. i Ł. M. (1) należało więc uznać za wiarygodne.

Oceniając zeznania tych świadków należało mieć jednak na uwadze to, że także w stosunku do nich toczyły się czynności wyjaśniające w sprawie i że współpracują oni zawodowo z oskarżonym. Zdaniem Sądu nie pozostało to bez wpływu na treść ich zeznań, zwłaszcza tych składanych podczas rozprawy przed Sądem. M. W. próbował się wówczas częściowo wycofać ze swoich wcześniejszych zeznań twierdząc, że nie do końca tak zeznawał, a protokół przesłuchania podpisał bez czytania. Z kolei Ł. M. (2) zaczął podawać nowe okoliczności, o których wcześniej nie zeznawał. Podał m.in., że pojazd marki B. miał jeszcze inne uszkodzenia niż wymienił będąc przesłuchiwanym na etapie postępowania przygotowawczego tłumacząc to „brakiem potrzeby rozwijania tematu”. Oświadczył ponadto, że S. M. (1) zapłacił za ten samochód osobie o pseudonimie (...), choć wcześniej twierdził, że był przekonany, że pojazd należy do M. I. (1) i że to z nim oskarżony poszedł do kempingu się rozliczać.

Mając zatem na uwadze częściową niekonsekwencję zeznań świadków i ich nielogiczność, Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom M. W. i Ł. M. (1) w zakresie w jakim pozostawały one w sprzeczności z poczynionymi w oparciu o pozostałe zgromadzone w sprawie dowody ustaleniami stanu faktycznego.

Za wiarygodne Sąd uznał natomiast zeznania P. K. i J. K.. P. K. zaprzeczył, aby oferował do sprzedaży samochód marki B. M. I. (1). Jego brat również wskazał, że nic mu na ten temat nie wiadomo. Dodatkowo jak wynika z uznanej przez Sąd za wiarygodną opinii biegłej psycholog, nie zauważyła ona, aby w odniesieniu do przedmiotowego zdarzenia P. K. konfabulował uzupełniając luki w pamięci nieprawdziwymi informacjami bądź fantazjował. Zdaniem biegłej nic też nie wskazuje, aby miał on pozostawać w konflikcie z M. I. (1), a tym samym brak było powodu, aby miał zeznawać na jego niekorzyść. Nie można też pominąć faktu, że M. I. (1) zgodził się z treścią wyroku, w którym to on został uznany za winnego kradzieży z włamaniem do pojazdu marki B., choć wcześniej w części swoich wyjaśnień, które zostały uznane przez Sąd za niewiarygodne, starał się zrzucić odpowiedzialność za ten czyn właśnie na P. K.. Poza tym to kto miałby oferować S. M. (1) samochód do sprzedaży i komu miałby oskarżony za niego zapłacić, stanowiło okoliczność całkowicie indyferentną z punktu widzenia zarzucanego S. M. (1) czynu. Istotą było bowiem to, czy miał on świadomość, że pojazd pochodzi z czynu zabronionego, a zdaniem Sądu jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tak właśnie było.

Według Sąd brak było również podstaw by odmówić wiarygodności zeznaniom R. W. i Ł. G..

Pierwszy ze świadków wskazał jakie czynności wykonywał w sprawie, choć nie był w stanie podać ich szczegółów, co był zrozumiałe zważywszy na upływ czasu i ilość wykonywanych na co dzień przez niego tego typu czynności.

Z kolei Ł. G. zeznał, że przyjął na złom od A. M. (2) należący do niego samochód marki B. i podał, że był on zdewastowany. Jak już jednak wskazywano powyżej, świadek ten nie miał wiedzy jaki był stan pojazdu przed kradzieżą. Nie jest zatem wykluczone, że wskazywane przez niego uszkodzenia powstały w związku z kradzieżą tego samochodu.

W sprawie została wydana przez biegłego psychologa opinia dotycząca P. K., która została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, była jasna i nie zawierała sprzeczności. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw by odmówić jej wiarygodności. W wydanej opinii biegła podała wprawdzie, że u świadka w związku z doznanym urazem, jak również z uwagi na to, aby chronić swój wizerunek, istnieje duże prawdopodobieństwo zniekształcania odtwarzanych faktów. Wskazała jednak, że w odniesieniu do przedmiotowego zdarzenia nie zauważyła, aby P. K. konfabulował uzupełniając luki w pamięci nieprawdziwymi informacjami bądź fantazjował. Zdaniem biegłej nic też nie wskazuje, aby miał on pozostawać w konflikcie z którymś z oskarżonych. Dodatkowo na rozprawie przed Sądem biegła odpowiedziała na zadane jej pytania wyjaśniając wszelkie wątpliwości.

Podobnie należało ocenić opinie wydane w sprawie w oparciu o przeprowadzane badania mechanoskopijne, jak i badania chemiczne, które również zostały sporządzone w sposób fachowy i rzetelny, były jasne i nie zawierały sprzeczności. Także w przypadku tych opinii brak było zatem jakichkolwiek podstaw by odmówić im wiarygodności.

Za wiarygodne Sąd uznał też dowody z dokumentów zgromadzone w sprawie, w tym w szczególności w postaci protokołów przeszukań, oględzin, zatrzymań, użycia testera narkotykowego, czy dokumentacji pojazdów. Dowody te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł żadnych okoliczności, które by uzasadniały wątpliwości, co do ich wiarygodności.

Reasumując należy stwierdzić, że analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego wykazała sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów.

Przestępstwo kwalifikowane z art. 291 § 1 k.k. polega m.in. na nabyciu rzeczy uzyskanej z czynu zabronionego.

Jak ustalono w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody, w tym również wyjaśnienia samego S. M. (1), zarówno w przypadku pojazdu marki V. (...), jak i pojazdu marki B. wiedział on, że pochodzą one z kradzieży. Mimo to nabył on te samochody od osób, które mu je zaoferowały.

Bezspornym jest więc, że oskarżony swoim zachowaniem dwukrotnie wyczerpał znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 291 § 1 k.k.

Z kolei przepis art. 276 k.k. penalizuje ukrywanie dokumentów, którymi nie ma się prawa wyłącznie rozporządzać.

W jednym z zakupionych przez S. M. (1) pojazdów znajdujących się na terenie jego posesji znaleziono dowód osobisty o numerze (...) oraz prawo jazdy o numerze (...) na nazwisko A. B., które niewątpliwie do niego nie należały, a tym samym nie miał on prawa nimi rozporządzać.

Oczywistym jest więc, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał także znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 276 k.k.

Natomiast przepis art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii penalizuje posiadanie wbrew przepisom ustawy substancji psychotropowych, do których zalicza się m.in. amfetaminę.

W zakupionym przez S. M. (1) za pośrednictwem P. G. i znajdującym się na terenie posesji oskarżonego samochodzie marki B. o numerze rejestracyjnym (...) ujawniono amfetaminę o masie netto 2,51 grama. Jak zaś zeznał P. G. narkotyków tych nie był w samochodzie, gdy sprzedawał on je S. M. (1).

Oczywistym było więc, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona czynu kwalifikowanego z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

Wymierzając S. M. (1) kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 i następnych k.k.

Przy określaniu wymiaru kar za przestępstwa przypisane oskarżonemu, Sąd wziął pod uwagę stopień winy S. M. (1) i społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności wyłączających, ani ograniczających winę oskarżonego.

Sąd uznał, że zarówno wina S. M. (1), jak i społeczna szkodliwość popełnionych przez niego przestępstw była bardzo duża. Czynów tych oskarżony dopuścił się działając z zamiarem bezpośrednim. Na uwzględnienie nie zasługiwały przy tym ani okoliczności ich popełnienia, ani sposób działania S. M. (1). Na niekorzyść oskarżonego Sąd przyjął też jego wcześniejszą karalność, w tym za przestępstwa podobne.

Najniższa kara przewidziana za zarzucane S. M. (1) przestępstwa paserstwa wynosi 3 miesięce pozbawienia wolności, która zważywszy na wcześniejszą karalność oskarżonego winna być wymierzona jako kara bezwzględna. W ocenie Sądu możliwym było jednak skorzystanie z instytucji przewidzianej w przepisie art. 37b k.k. i wymierzenie mu za te dwa popełnione w ciągu przestępstw czyny kary pozbawienia wolności w minimalnym wymiarze czyli kary 3 miesięcy pozbawienia wolności w połączeniu z karą 6 miesięcy ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin, a wiec tzw. mieszanej.

Karę mieszaną Sąd wymierzył S. M. (1) również za zarzucane mu w punktach V i VI części wstępnej wyroku czyny orzekając wobec niego za ich popełnienie kary po 1 miesiący pozbawienia wolności oraz kary po 4 miesięce ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin.

Następnie Sąd połączył orzeczone oskarżonemu kary i wymierzył mu karę łączną 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 roku ograniczenia wolności w formie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin. Ustalając wysokość wymierzonych kar łącznych Sąd miał na uwadze, że zarzucane S. M. (1) czyny, choć godzą w różne dobra chronione prawem, to jednak zostały one popełnione w bliskim związku czasowym.

Zdaniem Sądu orzeczone w tej wysokości kary, powinny spełnić swe cele wychowawcze oraz uświadomić sprawcy naganność jego zachowania.

Z kolei o kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 k.p.k. oraz przepisów ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223), zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz wymierzył mu opłatę.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Katarzyna Zaborska-Różańska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Goleniowie
Osoba, która wytworzyła informację:  Aleksandra Krukar-Leśniak
Data wytworzenia informacji: