Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Goleniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Trzeciak

Sędziowie: SO Grzegorz Kołakowski (ref.)

del. SR Marzanna Kucharczyk

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Anny Paździórko

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r.

sprawy W. W. (1)

oskarżonego z art. 279 § 1 kk i z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 29 października 2015 r. sygn. II K 173/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 700 (siedemset) złotych opłaty i do tej kwoty podnosi opłatę za postępowanie przed Sądem I instancji.

SSR Marzanna Kucharczyk SSO Andrzej Trzeciak SSO Grzegorz Kołakowski

Sygn. akt IV Ka 171/16

UZASADNIENIE

W. W. (1) został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 6 czerwca 2012 roku w N. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu dokonał kradzieży z włamaniem do baru (...) w ten sposób,
że W. W. (1) stał na czatach, zaś M. Ś. wspólnie z innym ustalonym sprawcą po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych dostali się do wnętrza lokalu, skąd zabrali w celu przywłaszczenia kasetkę kasy fiskalnej o wartości 300 zł z zawartością pieniędzy w kwocie 1.532 zł, dokonując przy tym uszkodzenia drzwi wejściowych
o wartości 2.000 zł, czym działał na szkodę A. P.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

2.  w dniu 6 czerwca 2012 r. w N. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu dokonał kradzieży z włamaniem do sklepu (...) w ten sposób,
że W. W. (1) stał na czatach, zaś w tym czasie M. Ś. wspólnie
z innym ustalonym sprawcą po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych dostali się
do wnętrza lokalu, skąd zabrali w celu przywłaszczenia kasetkę kasy fiskalnej
z zawartością paragonów oraz pieniędzy w kwocie 2 zł, dokonując przy tym uszkodzenia drzwi wejściowych o wartości 2.000 zł, czym działał na szkodę K. T.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

3.  w nocy z 22/23 maja 2012 r. w N. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu dokonał kradzieży z włamaniem do kiosku Ruch w ten sposób,
że po uprzednim wyrwaniu metalowej zasuwy i wybiciu szyby wystawowej dostali się
do wnętrza, skąd zabrali w celu przywłaszczenia papierosy i kosmetyki różnych marek, startery telefoniczne oraz leki o łącznej wartości 697,89 zł, czym działał na szkodę I. B.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

4.  w nocy z 2/3 kwietnia 2012 r. w N. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu dokonał kradzieży z włamaniem do Zakładu (...) w ten sposób, że W. W. (1) stał na czatach, zaś M. Ś. po uprzednim wyrwaniu kraty zabezpieczającej okno oraz wybiciu szyby w oknie dostał się do wnętrza, skąd zabrali
w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 100 zł, czym działał na szkodę E. D., tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

5.  w nocy z 6/7 lutego 2012 r. w N. przy ul. (...), działając wspólnie
i w porozumieniu dokonał kradzieży z włamaniem do sklepu A- (...) w ten sposób,
że W. W. (1) stał na czatach, zaś M. Ś. po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych dostał się do wnętrza lokalu, skąd zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 3.575,55 zł oraz 15 sztuk zegarków damskich o łącznej wartości
540 zł, czym działał na szkodę H. A.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k.,

Nadto W. W. (1) został oskarżony o to, że:

6.  w dniu 13 maja 2011 r. o godz. 20.00 na drodze publicznej nr (...) pomiędzy miejscowościami D.-S. kierował samochodem osobowym m-ki F. o nr. rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającemu stężeniu alkoholu
w wydychanym powietrzu na poziomie 0,88 mg/l, co stanowi 1,84 promila alkoholu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k..

Sąd Rejonowy w Goleniowie wyrokiem z dnia 29 października 2015 r.
w sprawie oznaczonej II K 173/13 oskarżonego W. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w punktach 1, 2, 3, 4 i 5 części wstępnej wyroku,
tj. przestępstw kwalifikowanych z art. 279 § 1 k.k., ustalając, że czyn opisany w punkcie
2 części wstępnej wyroku miał miejsce w sklepie (...) i został popełniony
na szkodę K. R.-T., zaś czyn opisany w punkcie 3 części wstępnej wyroku miał miejsce przy ul. (...) w N. oraz przyjmując, że czyny opisane w pkt 1-5 stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., i za te przestępstwa
na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33§2 k.k. orzekł grzywnę w kwocie 100 stawek dziennych po 20 zł każda stawka.

Nadto uznał oskarżonego W. W. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 7 części wstępnej wyroku tj. przestępstwa kwalifikowanego
z art. 178a § 1 k.k. i za te przestępstwo na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności a na podstawie art. 42 §2 k.k. (w brzmieniu sprzed nowelizacji wprowadzonej z dniem 18 maja 2015 r.) orzekł zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat.

Na podstawie art. 85 k.k. w zw z art. 85 § 1 i § 2 k.k. orzeczone wobec oskarżonego W. W. (1) w pkt. I i II części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności połączył i jako łączną wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. nałożył na oskarżonego W. W. (1) obowiązek naprawienia szkody:

a)  w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. P. kwoty 2.893,60 zł,

b)  w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej K. R.-T. kwoty 700 zł,

c)  w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej I. B. kwoty 697,89 zł,

d)  w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej E. D. kwoty 468,93 zł,

e)  w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej H. A. kwoty 540 zł.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu W. W. (1)
na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w dniach od 6 czerwca do 13 czerwca 2012 r. przyjmując, iż jeden dzień tymczasowego aresztowania równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. i § 2 ust. 3 oraz § 14 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przyznał od Skarbu Państwa adwokatowi M. M. kwotę 2.435,40 zł, która obejmuje kwotę 455,40 zł
z tytułu podatku VAT - tytułem pomocy prawnej udzielonej W. W. (1)
z urzędu.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., art. 616 § 1 pkt. 2 k.p.k.,
art. 633 k.p.k. oraz § 2 ust. 2 i § 14 ust. 2 pkt. 3 i ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu zasądził od oskarżonego W. W. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. P. kwotę 210 zł.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego W. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części go dotyczące
oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 500 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego W. W. (1), zaskarżając orzeczenie w całości na jego korzyść.

Wnosząc o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku w jego zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego W. W. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

-

uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej W. W. (1)
i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrokowi zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.:

a)  art. 7 kpk, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, poprzez bezpodstawne uznanie za wiarygodne wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego przez współoskarżonego M. Ś. oraz K. W., a odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom i zeznaniom, które złożyli obaj ww. w toku postępowania sądowego, a które uwalniały oskarżonego W. W. (1) od popełnienia przypisanych mu czynów;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ
na jego treść poprzez:

a)  błędne ustalenie, iż oskarżony W. W. (1) dokonał czynów opisanych
w punktach od 1 do 5 części wstępnej zaskarżonego wyroku,

tj. zarzuty o których mowa w art. 438 pkt 2 i 3 kpk.

W zakresie przestępstwa kwalifikowanego z art. 178a §1 kk, opisanego w pkt. 7 części wstępnej zaskarżonego wyroku:

III.  obrazę przepisów postępowania mająca istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.:

a)  art. 7 kpk, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażające się w nieprawidłowym uznaniu za niewiarygodne zeznań P. M.
i K. K., które korespondowały z wyjaśnieniami oskarżonego W. W. (1) oraz bezzasadne uznanie za wiarygodne zeznania funkcjonariusza policji S. S.;

IV.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ
na jego treść, poprzez:

a)  błędne ustalenie, iż oskarżony W. W. (1) kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości, podczas gdy P. M. konsekwentnie zeznawała, iż to ona, a nie oskarżony, kierowała samochodem w dniu 13 maja 2011 r.,

tj. zarzuty, o których mowa w art. 438 pkt 2 i 3 kpk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

Na wstępie zauważyć należy, iż prawidłowość każdego rozstrzygnięcia Sądu I instancji uzależniona jest od wywiązania się przez ten Sąd z dwóch podstawowych obowiązków. Pierwszy z tych obowiązków polega na przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego w zakresie umożliwiającym wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w sposób zgodny z przepisami kodeksu postępowania karnego. Drugim obowiązkiem Sądu merytorycznego jest dokonanie gruntownej oceny wszelkich przeprowadzonych dowodów według reguł wskazanych w art. 7 kpk, której rezultatem powinno być dokonanie prawdziwych ustaleń faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego. Z tych obowiązków Sąd Rejonowy generalnie się wywiązał. Ustalenia i ocenę Sądu meriti Sąd Okręgowy w pełni podziela i zbędnym byłoby jej powielanie w niniejszym uzasadnieniu.

Odnosząc się bezpośrednio do apelacji obrońcy oskarżonego to zauważyć należy ,że zarówno odnośnie czynów opisanych w pkt.1-5 części wstępnej zaskarżonego wyroku jak i czynu w pkt.7, zarzuty sprowadzają się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów określonej wart. 7 kpk, której to naruszenie powadziło do błędów w ustaleniach faktycznych polegających na tym, że Sąd meriti przypisał oskarżonemu popełnienie zarzucanych mu czynów.

Zarzuty te miałyby procesową skuteczność w takiej wyłącznie sytuacji, gdyby ustalenia faktyczne Sądu merytorycznie właściwego nie znajdowały oparcia w żadnym spośród zebranych dowodów, bądź też okazały się zgodne jedynie z dowodami ocenionymi przez ten Sąd jako pozbawionymi przymioty wiarygodności. Sąd Rejonowy w rozpatrywanej sprawie wskazał, które fakty uznał za udowodnione i na jakich dowodach oparł się w tej mierze. Wskazał także z jakich powodów nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego W. W. (1) wprawdzie nie wprost, ale min. poprzez wskazanie, którym wyjaśnieniom M. Ś. oraz zeznaniom których świadków dał wiarę, a którym wiary i w jakiej części nie dał. Sąd meriti prawidłowo postąpił dając wiarę jedynie części wyjaśnień M. Ś. i zeznań K. W.. Oceny tej nie może zmienić treść podnoszonego przez obrońcę pisma M. Ś. skierowanego do Prokuratury z dnia 10.07.2016r., ani treść wyjaśnień M. Ś. i zeznań K. W. składanych przed Sądem. Obaj w.w sugerowali, ze ich wcześniejsze wyjaśnienia obciążające W. W. (1), złożone w postępowaniu przygotowawczym, były wynikiem wywieranej na nich przez policjantów presji. Obaj jednak „zapomnieli” , że W. W. (1) obciążali także będąc przesłuchiwanymi przez Prokuratora prowadzącego postepowanie przygotowawcze. Nie ma także w sprawie żadnych racjonalnych przesłanek aby uważać, że policjanci prowadzący postepowanie byli w jakikolwiek sposób zainteresowani obciążeniem W. W. (1) za przestępstwa, których faktycznie by nie popełnił. Dodatkowo także za słusznością oceny dowodów dokonaną Sądu meriti, przemawia obraz z kamery przemysłowej , zamieszczony na k. 20. Obraz ten choć słabej jakości ( nie pozwalającej na identyfikację wszystkich osób), ale pozwala na nie budzące wątpliwości ustalenie, że we włamaniu do M. K. brały udział trzy osoby, z których jedna stała na tzw. „czatach”. Wskazuje na to zachowanie wszystkich trzech sprawców zarejestrowane przez kamerę.

Nie możliwym było danie wiary P. M. i K. K.. P. M. początkowo twierdziła, że jest konkubiną oskarżonego W. W. (1) i odmówiła składania zeznań, po wniosku tego oskarżonego o jej ponowne przesłuchanie stwierdziła, że konkubiną nie jest i zeznania złożyła. Nie da się w żaden sposób uwierzyć, że K. K., która w czasie postepowania przygotowawczego miała ok. 15,16 lat mogła nakłaniać P. M. do złożenia zeznań niekorzystnych dla oskarżonych, w zamian za niższy wyrok dla brata P. M.. Zauważyć przy tym należy, że P. M. nie posiada nawet prawa jazdy co poddaje w wątpliwość umiejętność prowadzenia przez nią samochodu. Nie ma także żadnych podstaw aby nie wierzyć zeznaniom świadka S. S..

Sąd Rejonowy nie popełnił także żadnej omyłki dokonując opisu i oceny kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych, a następnie przypisanych oskarżonemu W. W. (1). We właściwy także sposób Sąd wskazał podstawy prawne wymiaru kary za czyny przypisane oskarżonemu.

Kontrola instancyjna rozstrzygnięcia o karze wykazała, że wymierzone W. W. (1) kary jednostkowe, a następnie kara łączna oraz środek karny odpowiadają dyrektywom wymiaru kary. Uwzględniają okoliczności popełniania przedmiotowych czynów, ocenę stopnia ich społecznej szkodliwości oraz stopień zawinienia oskarżonego. Kary zostały wymierzone w sposób uwzględniający także wszystkie okoliczności łagodzące. Kary wymierzone z pewnością nie są rażąco niewspółmierne z punktu widzenia dyrektyw wymiaru kary wymienionych w art. 53 § 1 i 2 kk., a nawet jeśli zważyć na wielokrotną karalność oskarżonego W. W. (1) należy uznać je za łagodne. Nie budzi także żadnych zastrzeżeń orzeczenie środka karnego w taki sposób jak uczynił to Sąd Rejonowy. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także nie prawidłowości dotyczących pozostałych rozstrzygnięć zawartych w wyroku w części dotyczącej W. W. (1), w szczególności wydanych na podstawie art. 46 § 1kk .

W orzeczeniu, a także procedowaniu Sądu Rejonowego nie stwierdzono także istnienia uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Z powyższych względów nie znajdując żadnych podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy ocenił ją jako bezzasadną i na podstawie art. 437§ 1 kpk zaskarżony wyrok w całości utrzymał w mocy.

O kosztach za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł w oparciu o art., 626 i 636 § 1 kpk oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust.2 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1993r Nr 49 poz. 223 z późn. zm. ). Zmienić jedynie należało błędnie wyliczoną przez Sąd Rejonowy opłatę od W. w.za postępowanie przed Sądem I instancji.

del. SSR Marzanna Kucharczyk SSO Andrzej Trzeciak SSO Grzegorz Kołakowski