Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Goleniowie

UZASADNIENIE

wyroku z 27 czerwca 2022 roku

Strona powodowa (...) spółka jawna z siedzibą w Z. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) z siedzibą w H. kwoty 24.467,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe powódki o numerze rejestracyjnym (...) oraz naczepie o numerze rejestracyjnym (...), na skutek zdarzenia drogowego z dnia 18 sierpnia 2016 r., a nadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że w dniu zdarzenia ubezpieczycielem OC pojazdu, który uderzył w jej pojazd i naczepę była strona pozwana, której reprezentantem do spraw roszczeń w Polsce była (...) S.A. z siedzibą w Ł.. Na skutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, reprezentant do spraw roszczeń wypłacił powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 15.109,10 zł, która zaspokoiła część jej roszczeń względem pozwanego ubezpieczyciela. Strona powodowa wskazała, że pozwany ubezpieczyciel pokrył koszty naprawy naczepy w łącznej wysokości 4.417,60 zł, a według prywatnej wyceny sporządzonej na jej wniosek, koszt ten wynosił w rzeczywistości 28.884,85 zł brutto.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

Pozwany ubezpieczyciel potwierdził, że 18 sierpnia 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego z udziałem pojazdu, który w dniu powstania szkody posiadał ważną polisę ubezpieczenia OC zawartą z pozwanym. Pozwany wskazał, że skoro do zdarzenia doszło na terytorium Niemiec, to prawem właściwym do rozpoznania sprawy winno być prawo niemieckie regulujące zakres odpowiedzialności deliktowej. Strona pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego pozwem żądania.

Pismem procesowym z 17 grudnia 2020 r. strona powodowa cofnęła powództwo co do kwoty 5.401,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie.

W toku dalszego postępowania strony nie zmieniły swych stanowisk procesowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 16 sierpnia 2016 r. podczas jazdy autostradą (...) w stronę H. pojazd o tablicach rejestracyjnych (...) uderzył w należący do (...) spółki jawnej z siedzibą w Z. pojazd o numerze rejestracyjnym (...) wraz z naczepą o numerze rejestracyjnym (...).

W dniu zdarzenia pojazd o numerze rejestracyjnym (...) posiadał ważną polisę od odpowiedzialności cywilnej w (...) towarzystwie (...)-A. z siedzibą w H., którego polskim reprezentantem do spraw roszczeń była (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł..

Niesporne.

(...) spółka jawna z siedzibą w Z. zgłosiła (...) spółce akcyjnej z siedzibą w Ł. szkodę powstałą na skutek zdarzenia z 16 sierpnia 2016 r., która została zarejestrowana przez ubezpieczyciela pod numerem (...).

Ubezpieczyciel (...) z siedzibą w H. uznał swoją odpowiedzialność za powstałą szkodę. Zgodnie z dyspozycją niemieckiego ubezpieczyciela i prawem miejsca zdarzenia oraz na podstawie kosztorysu sporządzonego przez (...) spółkę akcyjną z siedzibą w Ł., ustalono koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 2.062,92 zł netto i w takiej też wysokości przyznano poszkodowanej odszkodowanie na podstawie decyzji z 15 maja 2017 r.

Niesporne, nadto wynika z:

-

decyzji (...) S.A. z 15.05.2017 r. k. 10—11,

-

akt szkody (płyta CD).

W dniu 16 maja 2017 r. (...) spółka akcyjna z siedzibą w N. (Oddział w S.) sporządziła na zlecenie (...) spółki jawnej z siedzibą w Z., ofertę warsztatową naprawy naczepy marki S. o nr. rej. (...). Zgodnie z oszacowaniem spółki, koszt naprawy uszkodzonej naczepy wyniósłby 23.483,60 zł netto (28.884,85 zł brutto).

Niesporne, nadto wynika z:

-

oferty warsztatowej nr (...) z 16.05.2017 r. k. 22-23.

Z tytułu powstałej szkody (...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. wypłaciła poszkodowanej dalsze odszkodowanie w następujących kwotach:

- 204 zł netto (tytułem kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu),

- 5.154,90 zł (w tym 1.104,28 zł tytułem kosztu uszkodzonego towaru na podstawie przedłożonej faktury nr (...) oraz 4.050,28 zł tytułem kosztu akcji ratunkowej na podstawie rachunku nr (...)),

- 2.042,38 zł (tytułem kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu [naczepy] na podstawie kosztorysu serwisowego sporządzonego przez (...) S.A. na zlecenie poszkodowanej, zgodnie z którym koszt jego naprawy wyniósł 23.483,60 zł netto – po ponownych oględzinach zweryfikowanego przez ubezpieczyciela do kwoty 4.105,30 zł netto, po uwzględnieniu wypłaconej już wcześniej kwoty 2.062,92 zł),

- 2.748,50 zł netto (tytułem kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu na podstawie przedstawionej faktury),

- 1.948,10 zł (tytułem kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu na podstawie przedstawionej noty obciążeniowej),

- 108,30 zł netto (tytułem kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu po ponownej weryfikacji przedłożonej faktury, dopłata dotyczyła pozycji 14 faktury),

- 840 zł netto (tytułem kosztu wykonania pomiarów uszkodzonego pojazdu na podstawie przedłożonej faktury),

Dowody:

-

decyzja (...) S.A. z 15.05.2017 r. k. 10—11,

-

decyzja (...) S.A. z 04.06.2017 r. k. 12,

-

decyzja (...) S.A. z 09.08.2017 r. k. 13,

-

decyzja (...) S.A. z 20.12.2017 r. k. 14,

-

decyzja (...) S.A. z 23.05.2018 r. k. 15,

-

decyzja (...) S.A. z 23.05.2018 r. k. 16,

-

decyzja (...) S.A. z 30.05.2018 r. k. 17,

-

decyzja (...) S.A. z 18.06.2018 r. k. 18,

-

nota obciążeniowa nr (...) wraz z dowodem zewnętrznym z 27.12.2016 r. k. 19-20,

-

oferta warsztatowa (...) S.A. z 16.05.2017 r. k. 21-23,

-

akta szkody (płyta CD).

Pismem z 15 listopada 2018 r. poszkodowana wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w Ł. do zapłaty kwoty 24.671,26 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 września 2018 r. tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w naczepie o numerze rejestracyjnym (...), wskazując, iż wypłacona dotychczas kwota w łącznej wysokości 4.213,60 zł nie pokryła całości szkody i tym samym nie przywróciła pojazdu do stanu sprzed kolizji.

(...) spółka akcyjna z siedzibą w Ł. odmówiła dokonania dopłaty do wypłaconego dotychczas odszkodowania.

Dowody:

-

pismo z 15.11.2018 r. wraz z kopią księgi nadawczej k. 24-25.

-

pismo (...) z 07.12.2018 r. k. 26.

Naczepa o numerze rejestracyjnym (...) nie została naprawiona i została sprzedana w stanie uszkodzonym.

(...) spółka jawna z siedzibą w Z. odlicza 100% dla pojazdów ciężarowych i naczep.

Dowód:

-

zeznania świadka A. K. k. 74-77.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się bezzasadne w zakresie, co do którego strona powodowa nie cofnęła powództwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron oraz zeznań świadka A. K..

Rozważania prawne w zakresie sposobu ustalenia wysokości odszkodowania należnego poszkodowanemu za szkodę powstałą w jego pojeździe na skutek wypadku drogowego, zostały zaś przeprowadzone w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu prawa niemieckiego.

Strona powodowa dochodziła odszkodowania za szkodę w majątku doznaną na skutek uszkodzenia naczepy o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku zdarzenia drogowego, który miał miejsce na terenie Republiki Federalnej Niemiec w dniu 16 sierpnia 2016 r., a którego sprawca posiadał ważną polisę od odpowiedzialności cywilnej w niemieckim towarzystwie, będącym stroną pozwaną w niniejszej sprawie.

Na wstępie należy wskazać, że w niniejszej sprawie zachodzi jurysdykcja krajowa sądu polskiego wynikająca z przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. U. UE. L. z 2012 r. Nr 351, str. 1 z późn. zm.). Zgodnie z art. 11 ust. 1 lit. b tego rozporządzenia, ubezpieczyciel mający miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego może zostać pozwany w innym państwie członkowskim, w przypadku powództw ubezpieczającego, ubezpieczonego lub uposażonego z tytułu ubezpieczenia - przed sąd miejsca, w którym powód ma miejsce zamieszkania. Jurysdykcję krajową w takich wypadkach potwierdza także art. 1103 ⁵ § 1 pkt. 1 k.p.c.

Zgodnie z art. 79-83 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2214 z późn. zm.), poszkodowany w wypadku drogowym, którego sprawcą jest kierowca pojazdu ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w zakładzie ubezpieczeń mającym siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, może zgłosić roszczenie do przedstawiciela do spraw roszczeń ustanowionego w Polsce przez zakład ubezpieczeń ubezpieczający sprawcę i od tego przedstawiciela oczekiwać naprawienia doznanych szkód (w imieniu odpowiedzialnego zakładu ubezpieczeń), a w razie braku satysfakcjonującego zaspokojenia roszczeń przez przedstawiciela wystąpić z powództwem przeciwko odpowiedzialnemu zakładowi ubezpieczeń do polskiego sądu powszechnego, właściwego według miejsca stałego pobytu poszkodowanego. Żądanie odszkodowawcze zgłoszone reprezentantowi do spraw roszczeń zakładu ubezpieczeń, ustanowionemu w państwie miejsca zamieszkania lub siedziby poszkodowanego lub uprawnionego, uważa się za zgłoszone zakładowi ubezpieczeń.

Po dokonaniu ustaleń w zakresie jurysdykcji krajowej, należy ustalić prawo służące polskiemu sądowi do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Zgodnie z art. 91 ust. 1 Konstytucji RP, pierwszeństwo w tym zakresie mają przepisy podpisanej i ratyfikowanej przez Polskę konwencji o prawie właściwym dla wypadków drogowych, sporządzona w H. dnia 4 maja 1971 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 63, poz. 585). Konwencja ta określa prawo właściwe dla pozaumownej odpowiedzialności cywilnej wynikającej z wypadków drogowych, niezależnie od rodzaju postępowania, w którym dochodzi się tej odpowiedzialności. W myśl art. 3 konwencji prawem właściwym dla wypadków drogowych jest prawo wewnętrzne państwa, w którym nastąpił wypadek. Artykuł 7 konwencji stanowi zaś, iż niezależnie od prawa właściwego bierze się pod uwagę przepisy o bezpieczeństwie ruchu na drogach obowiązujące w miejscu i czasie wypadku. Zgodnie z art. 11 konwencji, jej przepisy stosuje się nawet wówczas, gdy prawo właściwe nie jest prawem umawiającego się państwa. W niniejszej sprawie zastrzeżenie to odnosi się do Republiki Federalnej Niemiec, która nie jest sygnatariuszami przywołanej konwencji. Nie ulega zatem wątpliwości, że do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy niezbędne jest zastosowanie niemieckiego prawa materialnego.

W niniejszym postepowaniu źródłem, z którego strona powodowa wywodziła swoje roszczenie rekompensaty szkody majątkowej był wypadek komunikacyjny, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący własność strony powodowej wraz z należącą do niej naczepą o numerze rejestracyjnym (...).

W prawie niemieckim kwestia przyczynienia się poszkodowanego do zaistnienia zdarzenia szkodowego uregulowana jest w Ustawie prawo o ruchu drogowym (StVG) z dnia 5 marca 2003 r. ( (...). I S. 310,919). Podstawą prawną do dochodzenia od ubezpieczyciela roszczeń odszkodowawczych z tytułu wypadków komunikacyjnych na terenie Republiki Federalnej Niemiec są przede wszystkim oparte na zasadzie ryzyka przepisy § 7 ust. 1 StVG w zw. z § 155 ust. 1 zd. 1 nr 1 (...). Zgodnie z przepisem § 7 ust. 1 StVG, w stanie na dzień powstania szkody, jeżeli w związku z ruchem pojazdu mechanicznego lub przyczepy, która zgodnie z przeznaczeniem jest poruszana wraz z tym pojazdem ostanie uszkodzona rzecz, posiadacz pojazdu jest zobowiązany do naprawienia poszkodowanemu wynikłej stąd szkody, zaś § 115 ust. 1 zd. 1 nr 1 (...) (prawa ubezpieczeń) upoważnia poszkodowanego do dochodzenia odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Chcąc określić wysokość szkody rzeczowej § 16 StVG odsyła do przepisów (...) dotyczących zakresu roszczenia odszkodowawczego (§ 249-253 (...)). Zasadą wynikającą z § 249 (...) jest, iż ten, kto jest obowiązany do wynagrodzenia szkody ma przywrócić stan, jaki by istniał gdyby nie zaszła okoliczność zobowiązująca do wynagrodzenia, przy czym jeżeli należy wynagrodzić szkodę za uszkodzenie rzeczy, to wierzyciel może zamiast przywrócenia poprzedniego stanu zażądać kwoty pieniężnej, jaka w tym celu jest potrzebna.

Jak wskazał biegły sądowy z zakresu prawa niemieckiego, niemiecki Trybunał Federalny w przypadku naprawy samochodów po kolizjach wypracował w swoim orzecznictwie tzw. „model czterech filarów”, w którym w oparciu o: (1) nakład naprawy, na który składają się koszty naprawy powiększone o zmniejszenie wartości naprawionego pojazdu, (2) wartość nabycia zastępczego, na którą składają się koszty nabycia analogicznego pojazdu zastępczego oraz (3) nakład nabycia zastępczego, na który składa się wartość nabycia zastępczego minus wartość pozostałości (tj. wraku), obowiązują cztery zasady. Strona powodowa w piśmie procesowym z 7 lutego 2022 r. wskazała, że dochodzi swoich roszczeń zgodnie z pierwszą z tych zasad, która brzmi, iż jeżeli nakład naprawy jest niższy aniżeli nakład nabycia zastępczego, poszkodowany może zawsze domagać się (rzeczywistych lub fikcyjnych) kosztów naprawy.

Należy podkreślić, iż strona pozwana nie kwestionowała roszczenia co do zasady, a jedynie co do jego wysokości. Pozwany ubezpieczyciel przyjął bowiem na siebie odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe i naczepie strony powodowej, które uległy uszkodzeniu na skutek kolizji drogowej na ternie Republiki Federalnej Niemiec. Tym samym strony pozostawały w sporze jedynie co do wysokości należnego stronie powodowej odszkodowania z tytułu uszkodzeń w naczepie, gdyż ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powódki przed wytoczeniem powództwa odszkodowanie w łącznej wysokości 15.109,10 zł, w tym 4.417,60 zł tytułem naprawy uszkodzonej naczepy i utrzymywał, iż wysokość ta w pełni odpowiada wysokości poniesionej przez powódkę szkody.

Strona powodowa swoje żądanie w niniejszej sprawie oparła o ofertę warsztatową sporządzoną na jej zlecenie przez spółkę (...) S.A. z siedzibą w N. Oddział S.. Spółka ta sporządziła kosztorys naprawy naczepy o numerze rejestracyjnym (...), kwalifikując do wymiany bądź naprawy 18 różnych pozycji. Łączny koszt naprawy naczepy miał wynieść 23.483,60 zł netto (28.884,85 zł brutto). Kosztorys ten został przedłożony polskiemu reprezentantowi do spraw roszczeń (...) S.A. z siedzibą w Ł., który po dokonaniu jego weryfikacji (w tym po ponownych oględzinach) dokonała dopłaty odszkodowania w wysokości 2.042,38 zł oraz 108,30 zł. Jak wynika z przedłożonych dokumentów oraz odpowiedzi na pozew strony pozwanej, ubezpieczyciel uznał za zasadne pozycje 2, 3, 4, 6 i częściowo 7 (robocizna) oraz pozycje 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16 i 17 (części), a po ponownej weryfikacji – także pozycję 14 (część), przy czym przyjęto wartość jednostkową netto 108,30 zł zamiast 2 sztuki po 108,30 zł.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten wyraża podstawową regułę w zakresie repartycji ciężaru dowodu i odnosi się on do materialnego aspektu ciężaru dowodu, a jego uzupełnieniem jest norma o charakterze procesowym przewidziana w art. 232 k.p.c. Zgodnie z regulacją art. 6 k.c. strona powodowa winna była wykazać zasadność swoich twierdzeń, iż wartość naprawy uszkodzonej naczepy wynosiła 23.483,60 zł netto (28.884,85 zł brutto), a do jej naprawy należało zakwalifikować wszystkie pozycje wskazane w sporządzonej na jej zlecenie ofercie warsztatowej, przy przyjętych w tej ofercie stawkach, a nadto, iż koszt naprawy uszkodzonej naprawy był niższy niż koszt nabycia zastępczej naprawy. Zgodnie bowiem z jedną zasad wypracowanych przez niemiecki Trybunał Federalny, w oparciu o którą strona powodowa dochodziła swojego żądania, poszkodowany może zawsze domagać się (rzeczywistych lub fikcyjnych) kosztów naprawy, jeżeli nakład naprawy jest niższy aniżeli nakład nabycia zastępczego.

Strona powodowa powinna była, zgodnie z rozłożeniem ciężaru dowodowego wynikającego z art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c., wykazać po pierwsze – wysokość nakładu naprawy, a po drugie – wysokość nakładu nabycia zastępczego pojazdu.

Celem wykazania pierwszej okoliczności, a zatem wysokości nakładu naprawy, strona powodowa przedłożyła przywołaną powyżej ofertę warsztatową, zgodnie z którą koszt naprawy naczepy miał wynieść 23.483,60 zł netto (28.884,85 zł brutto).

Celem wykazania drugiej okoliczności, czyli wysokości nakładu zastępczego pojazdu, strona powodowa przedłożyła zaś oferty sprzedaży naczep, które zdaniem powódki były naczepami podobnymi do uszkodzonej, a których koszt nabycia na prawie 6 lat po zdarzeniu wynosił pomiędzy 23.620 zł a 49.520 zł, a także zawnioskowała o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego samochodowej i rzeczoznawcy majątkowego, celem ustalenia orientacyjnej wartości nabycia zastępczego pojazdu analogicznego do pojazdu, który uległ uszkodzeniu 18 sierpnia 2016 r.

Postanowieniem z 20 kwietnia 2022 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego zgodnie z wnioskiem powódki, jednocześnie zobowiązując ją do uiszczenia zaliczki na koszty przeprowadzenia tego dowodu w wysokości 1.000 zł pod rygorem pominięcia dowodu z opinii biegłego sądowego. Strona powodowa nie uiściła zaliczki w zakreślonym terminie (14 dni), a zatem postanowieniem z 27 czerwca 2022 r. Sąd pominął ten dowód, zgodnie z zastrzeżonym wcześniej rygorem.

W ocenie Sądu strona powodowa nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi dowodowemu i nie wykazała żadnej z dwóch okoliczności koniecznych do uznania jej roszczenia za zasadne, zwłaszcza, iż strona pozwana od samego początku postępowania kwestionowała jego wysokość, podnosząc, iż w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono powódce wystarczające odszkodowanie z tytułu naprawy uszkodzonej naczepie w łącznej wysokości 4.417,60 zł. Z przedłożonych do akt pism polskiego reprezentanta do spraw roszczeń wynika zaś, że po wydaniu pierwotnej decyzji w zakresie wysokości przyznanego odszkodowania, powódka przedłożyła mu sporządzoną na jej zlecenie ofertę warsztatową kosztów naprawy naczepy. (...) S.A. zapoznała się z tą ofertą, a także dokonała ponownej weryfikacji kosztów naprawy przedmiotowej naczepy, w tym dokonała jej ponownych oględzin. Na skutek tych działań (...) S.A. podjęła decyzję o dopłacie odszkodowania, jednak w wysokości niższej, niż wnioskowała o to powódka oraz wskazano w przedłożonej ofercie. (...) S.A. nie zakwalifikowała bowiem do naprawy, czy też wymiany, części pozycji wskazanych w ofercie przez (...) S.A.

Zdaniem Sądu podnoszone przez okoliczności mogły zostać wykazane jedynie w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. O ile koszt naprawy uszkodzonej naczepy powódka mogłaby wykazać przekładając fakturę za wykonaną naprawę, tak kosztu zastępczego nabycia podobnej naczepy nie sposób byłoby wykazać w sposób inny, niż w oparciu o opinię biegłego sądowego. Biegły sądowy przy zastosowaniu wiedzy specjalistycznej z zakresu techniki samochodowej powinien bowiem ustalić, jakie części faktycznie powinny zostać zakwalifikowane do naprawy bądź wymiany, przy zastosowaniu jakich stawek za tzw. robociznę oraz ilości roboczogodzin niezbędnych do dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu. Biegły powinien także ustalić orientacyjną wartość nabycia zastępczego pojazdu analogicznego do pojazdu, który uległ uszkodzeniu 18 sierpnia 2016 r., w tym, winien ustalić, czy naczepy, których oferty nabycia przedłożyła strona powodowa, faktycznie były naczepami podobnymi do uszkodzonej naczepy powódki. Znajdujące się w aktach sprawy dowody przedstawione przez powódkę nie pozwalają zatem przyjąć zasadności twierdzeń powódki w zakresie powyżej przywołanych okoliczności. Należy mieć także na uwadze, iż strona powodowa była reprezentowana w toku niniejszego postępowania przez profesjonalnego pełnomocnika i nic nie stało na przeszkodzie, aby sprostała obowiązkowi dowodowemu wynikającemu z przepisu art. 6 k.c.

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć, iż powódka nie wykazała ani wysokości naprawy uszkodzonej naczepy, ani wysokości kosztu nabycia zastępczego nowej naczepy, i tym samym nie było możliwe przyjęcie, iż nakład naprawy uszkodzonej naczepy był niższy niż nakład nabycia zastępczego, przy czym zawnioskowane przez powódkę dowody okazały się niewystarczające dla uznania zasadności jej żądania.

Pismem procesowym z 17 grudnia 2020 r. strona powodowa cofnęła powództwo co do kwoty 5.401,25 zł (a więc o wysokość podatku VAT) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, dlatego też w punkcie I wyroku Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

Mając zaś na uwadze niewykazanie przez powódkę zasadności swojego roszczenia, Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie w punkcie II wyroku.

W punkcie III wyroku Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. art. 99 k.p.c., przyjmując iż powódka przegrała niniejszą sprawę w całości – tym samym strona powodowa winna była zwrócić stronie pozwanej całość poniesionych przez nią kosztów postępowania. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3.600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych), łącznie 3.617 zł.

W punkcie IV wyroku Sąd IV nakazał zaś pobrać od strony powodowej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Goleniowie kwotę 1.043,75 zł tytułem kosztów sądowych poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Sądu Rejonowego w Goleniowie w postaci części wynagrodzenia biegłego sądowego z zakresu prawa niemieckiego P. S., zgodnie z zobowiązaniem wynikającym z punktu 2 postanowienia tego Sądu z 19 stycznia 2022 r., a której to powódka dotąd nie uiściła.

sędzia Aneta Iglewska-Wilczyńska

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)