Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Goleniowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 5 lipca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Iglewska-Wilczyńska

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2024 r. w Goleniowie

na posiedzeniu niejawnym sprawy

z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 4.794,71 zł (czterech tysięcy siedmiuset dziewięćdziesięciu czterech złotych 71/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 2017 zł (dwóch tysięcy siedemnastu złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego od uprawomocnienia się orzeczenia tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygnatura akt I C 131/23

UZASADNIENIE

wyroku z 5 lipca 2024 r.

Strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 4.794,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 12 stycznia 2023 r., a także o zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w 23 listopada 2022 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku której uszkodzony został należący do K. J. pojazd marki A. (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Strona pozwana wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie, lecz nie w pełnej wysokości.

W sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska strona pozwana wskazała, że dokonała już wypłaty należnego poszkodowanemu odszkodowania. Ubezpieczyciel podkreślił, że zapewnił poszkodowanemu realną możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu wg norm i zaleceń producenta, bez konieczności ponoszenia żadnych dodatkowych kosztów.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 23 listopada 2022 r. miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do K. J. pojazd marki A. (...) o nr rej. (...).

Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

Bezsporne, nadto wynika z: akt szkody (płyta CD) k. 51, zeznania świadka K. J. k. 108-108v.

Następnego dnia K. J. zgłosił szkodę (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W., który zarejestrował ją pod numerem (...).

W oparciu o sporządzoną kalkulację kosztu naprawy uszkodzonego pojazdu, ubezpieczyciel ustalił wysokość należnego K. J. odszkodowania na kwotę 2.022,62 zł brutto.

W adresowanym do poszkodowanego piśmie z 25 listopada 2022 r. ubezpieczyciel zawarł informację o możliwości naprawienia pojazdu w warsztacie należącym do Sieci Naprawczej (...).

Decyzją z 28 listopada 2022 r. ubezpieczyciel przyznał K. J. odszkodowanie w wysokości 2.022,62 zł brutto.

Dowody: ustalenie wysokości szkody k. 14-15, 44-45, wydruki z systemu k. 46-47, 49, pismo z 28.11.2022 r. k. 16, pismo z 25.11.2022 r. k. 48.

W dniu 15 grudnia 2022 r. K. J. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. umowę przelewu wierzytelności nr (...). Na podstawie zawartej umowy K. J., jako cedent, przeniósł na cesjonariusza wszelkie niezapłacone do tego czasu wierzytelności, w tym wierzytelności przyszłe (np. z tytułu kosztów ekspertyzy technicznej lub nieujawnionych uszkodzeń) wynikające ze szkody w pojeździe marki A. (...) o nr rej. (...), powstałej na skutek zdarzenia z 23 listopada 2022 r., likwidowanej pod nr akt szkody (...), wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do naprawienia tej szkody, w tym wobec sprawcy i jego ubezpieczyciela w zakresie OC.

Dowody: pełnomocnictwo k. 9, umowa przelewu wierzytelności nr (...) k. 10-11.

Następnie w dniu 29 grudnia 2022 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. umowę przelewu wierzytelności, przenosząc powyższą wierzytelność na tę spółkę.

Dowody: pełnomocnictwo k. 12, umowa przelewu wierzytelności z 29.12.2022 r. k. 13.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. zleciła prywatnemu rzeczoznawcy sporządzenie kalkulacji naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...). Rzeczoznawca ustalił koszt naprawy pojazdu na kwotę 6.217,33 zł brutto.

Koszt sporządzenia kalkulacji wyniósł 600 złotych, za co rzeczoznawca wystawił fakturę nr (...).

Dowody: kalkulacja naprawy nr 3/1/2023 k. 18-20, 26-28, faktura nr (...) k. 21.

Pismem z 3 stycznia 2022 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty m.in. kwoty 4.194,71 zł tytułem zwrotu różnicy pomiędzy szkodą częściową pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), a wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotą odszkodowania, a także kwoty 600 zł tytułem sporządzenia kalkulacji naprawy nr (...) – w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

Wezwanie zostało doręczone ubezpieczycielowi w dniu 9 stycznia 2023 r.

Dowody: pismo z 3.01.2022 r. k. 22-23, wydruk ze śledzenia przesyłki pocztowej k. 24.

Pismem z 11 stycznia 2022 r. (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. odmówił wypłaty dalszego odszkodowania oraz dokonania zwrotu kosztów sporządzenia kosztorysu naprawy.

Dowód: pismo z 11.01.2023 r. k. 25.

W wyniku zdarzenia z 23 listopada 2022 r. uszkodzeniu uległa prawa strona pojazdu A. (...) o nr rej. (...), w tym zderzak przedni, obręcz koła przedniego prawego i błotnik przedni prawy.

Koszt naprawy pojazdu marki, przy przyjęciu wykonania naprawy przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu o oznaczeniu „O, O.” oraz zastosowaniu średnich stawek stosowanych w odpowiednio wyposażonych w kabinę lakierniczą i ramę naprawczą nieautoryzowanych zakładach naprawczych (tj. w wysokości 137,86 zł/rbg za prace blacharskie i mechaniczne oraz 146,59 zł/rbg za prace lakiernicze), wyniósłby na dzień likwidacji szkody 6.438,45 zł brutto.

Przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody winno zostać wykonane przy użyciu części (...).

Na dzień szkody nie występowały na rynku części zamienne sygnowane znakiem (...), a więc części zamienne o takiej samej jakości, jak części oryginalne oznaczone logo producenta.

Podczas naprawy powypadkowej użyty lakier renowacyjny może mieć inny odcień niż lakier oryginalny, przy czym zjawisko to jest w praktyce lakierniczej praktycznie nie do wyeliminowania. Nie ma także znaczenia, jakiego rodzaju lakier zostanie zastosowany, tj. czy będzie to lakier uni, metaliczny, czy perłowy. Najbardziej widoczne różnice są do zaobserwowania na sąsiadujących powierzchniach pionowych nadwozia. Celem zniwelowania widocznej różnicy w odcieniach stosuje się w procesie lakierowania metodę cieniowania, czyli specjalną technikę natrysku. W zależności od miejsca usytuowania i rozległości uszkodzenia naprawianego elementu istnieje możliwość wykonania cieniowania tylko w jego obrębie lub powstaje konieczność przejścia także na elementy sąsiadujące. W przypadku pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) uszkodzenia błotnika przedniego prawego znajdowały się zarówno w części przedniej, jak i tylnej, wobec czego nie było możliwe wykonanie cieniowania wyłącznie w obrębie tego elementu i zaszła konieczność cieniowania także elementu sąsiadującego w postaci drzwi przednich prawych.

Dowody: zdjęcia (płyta CD) k. 48, opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej oraz (...) k. 120-150, 169-172 .

K. J. sprzedał pojazd marki A. (...) o nr rej. (...), bez dokonania jego naprawy.

Dowód: zeznania świadka K. J. k. 108-108v.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo podlegało uwzględnieniu.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na dowodach z dokumentów dołączonych do pism procesowych stron postępowania oraz przedłożonych przez stronę pozwaną akt szkody, a także opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej K. S.. Strony nie kwestionowały prawdziwości przedłożonych dokumentów ani zawartych w nich informacji, Sąd również nie miał podstaw do ich kwestionowania.

Sąd dał wiarę sporządzonej na potrzeby niniejszej sprawy opinii biegłego sądowego K. S.. Opinia ta została sporządzona we właściwej formie, przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę specjalną, była rzetelna, biegły udzielił odpowiedzi na wszystkie pytania zgodnie z tezami dowodowymi, a sformułowane przez biegłego wnioski były jasne, logiczne i spójne. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się zaś szeroko do zarzutów strony pozwanej wobec opinii głównej.

Strona powodowa wywodziła swoje roszczenie z umowy ubezpieczenia wiążącej sprawcę szkody z ubezpieczycielem. Zgodnie z treścią art. 805 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Z kolei zgodnie z art. 822 § 1 i § 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może przy tym dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej obejmuje zatem odpowiedzialność ubezpieczającego za szkody wyrządzone osobom trzecim przez ubezpieczonego sprawcę szkody, wobec czego jest to ubezpieczenie jego odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Odpowiedzialność ubezpieczyciela jest tak szeroka, jak odpowiedzialność cywilna ubezpieczającego, a wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego. W związku z tym odpowiedzialność odszkodowawcza ubezpieczyciela jest taka, do jakiej zobowiązany byłby sprawca szkody, gdyby to od niego powód domagał się naprawienia szkody.

Zasada odpowiedzialności sprawcy szkody, któremu strona pozwana udzielała w dniu zdarzenia ochrony ubezpieczeniowej wynika z art. 436 § 2 k.c., zgodnie z którym w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacyjnych poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a zatem na podstawie art. 415 k.c. Przesłankami odpowiedzialności cywilnej za spowodowanie szkody wskutek kolizji drogowej są: wina, powstanie szkody na osobie lub w mieniu przez ruch mechanicznego środka komunikacji oraz związek przyczynowy między szkodą, a ruchem pojazdu. Stosowanie zaś do treści art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 854 z późn. zm.) przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest uszkodzenie mienia.

Strona powodowa domagała się zapłaty przez pozwanego ubezpieczyciela pełnego odszkodowania w związku ze zdarzeniem z 23 listopada 2022 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do K. J. pojazd marki A. (...) o nr rej. (...). Postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone przez pozwanego ubezpieczyciela, który w oparciu o sporządzony kosztorys naprawy przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.022,62 zł brutto.

Odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela nie była przedmiotem sporu w niniejszej sprawie, strona pozwana potwierdziła bowiem swoją odpowiedzialność za szkodę z 23 listopada 2022 r. Okolicznościami spornymi nie były także okoliczności samego zdarzenia ubezpieczeniowego, ani legitymacja czynna strony powodowej do wystąpienia z przedmiotowym powództwem. Po krótce należy jedynie wskazać, iż Sąd również nie znalazł podstaw do kwestionowania legitymacji czynnej powodowej spółki, albowiem przedkładając umowy przelewu wierzytelności z 15 i 29 grudnia 2022 r. wraz ze stosownymi pełnomocnictwami dla osób umocowanych do ich zawarcia, w skuteczny sposób wykazała przejście na nią wierzytelności przysługującej pierwotnie poszkodowanemu K. J. wobec pozwanego ubezpieczyciela na podstawie art. 509 k.c. i nast., a tym samym skutecznie wykazała swoją legitymację do wystąpienia z przedmiotowym powództwem.

Strona pozwana kwestionowała jednak wysokość dochodzonego pozwem żądania wskazując, że na skutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego zostało już wypłacone należne poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 2.022,62 zł, a więc w wysokości kosztu koniecznej naprawy uszkodzonego pojazdu marki A. (...). W toku postępowania dowodowego pozwany ubezpieczyciel podkreślił, że poszkodowanemu została zaproponowana możliwość dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu w jednym z warsztatów należących do sieci warsztatów, z którą strona pozwana współpracuje, za kwotę przyznanego i wypłaconego odszkodowania, z zastosowaniem przysługujących mu zniżek. Poszkodowany nie skorzystał jednak z tej możliwości, co potwierdził sam poszkodowany zeznając w charakterze świadka. Poszkodowany zeznał nadto, że ubezpieczyciel zaproponował mu zamienniki, a za zaproponowaną mu przez ubezpieczyciela kwotę odszkodowania nie byłby w stanie nawet kupić samego zderzaka. Poszkodowany, nie dokonując jego naprawy, sprzedał pojazd uszkodzony na skutek zdarzenia z 23 listopada 2022 r., za kwotę niższą niż wynosiła jego wartość.

Z uwagi na powyższe ustalenia należy przejść do omówienia przesłanek dotyczących ustalenia wysokości odszkodowania. Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody może polegać albo na restytucji naturalnej, albo na zapłacie odszkodowania pieniężnego. Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania, z którego wynikła szkoda (art. 361 § 1 k.c.). W myśl obowiązującej w prawie cywilnym zasady pełnego odszkodowania, którą wyraża art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Nie może ono jednak przewyższać faktycznie poniesionej przez poszkodowanego szkody. Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 k.c.).

Szkoda majątkowa związana z analizowanym zdarzeniem sprowadzała się do bezpośredniego uszczerbku w majątku poszkodowanego wywołanego czynem niedozwolonym. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstał już z chwilą wyrządzenia szkody. Należne odszkodowanie winno zaś prowadzić do wyrównania poniesionej przez poszkodowanego straty majątkowej, którą stanowiła różnica między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem jego majątku, jaki istniałby, gdyby nie do danego zdarzenia nie doszło. Istotna jest przy tym chwila powstania szkody, a nie dzień, w którym poszkodowany poniósł rzeczywiste koszty naprawy uszkodzonego pojazdu.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, jako wiadomości o charakterze specjalnym, miał w niniejszej sprawie dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej K. S.. Wnioski sformułowane przez biegłego były wyczerpujące i spójne. Niewątpliwie opinia ta została sporządzona przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym. Sporządzając opinię biegły oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym przedłożonych przez stronę pozwaną akt szkody. Opinia została sformułowana w sposób precyzyjny, a konkluzje w niej zawarte zostały logicznie uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do zarzutów strony pozwanej.

Zgodnie z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. W postępowaniu cywilnym reguła ta została potwierdzona w treści art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla potwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W niniejszej sprawie strona powodowa w celu wykazania wysokości dochodzonego roszczenia zawnioskowała o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Sąd uwzględnił wniosek powódki i dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, rozszerzając tezę dowodową także o okoliczności wskazane przez stronę pozwaną.

Biegły zapoznał się z kosztorysami naprawy sporządzonymi przez pozwanego ubezpieczyciela i prywatnego rzeczoznawcę na zlecenie powodowej spółki oraz z aktami niniejszej sprawy, w tym aktami szkody, nie dokonując oględzin uszkodzonego pojazdu z uwagi na jego sprzedaż.

Jak ustalono, w wyniku zdarzenia z 23 listopada 2022 r. uszkodzeniu uległa prawa strona pojazdu w postaci zderzaka przedniego, obręczy koła przedniego prawego oraz błotnika przedniego prawego.

Sąd przychylił się stanowiska biegłego, iż konieczna dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody naprawa powinna nastąpić przy przyjęciu wykonania naprawy przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych znakiem producenta pojazdu o oznaczeniu „O, O.” oraz zastosowaniu średnich stawek stosowanych w odpowiednio wyposażonych w kabinę lakierniczą i ramę naprawczą nieautoryzowanych zakładach naprawczych (tj. w wysokości 137,86 zł/rbg za prace blacharskie i mechaniczne oraz 146,59 zł/rbg za prace lakiernicze). Koszt naprawy dokonanej w ten sposób wyniósłby na dzień likwidacji szkody 6.438,45 zł brutto. Biegły wskazał przy tym, iż przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody winno zostać wykonane przy użyciu części (...), albowiem w materiale dowodowym nie ma informacji o tym, aby uszkodzony zderzak nie był częścią oryginalną z logo producenta. Nadto biegły ustalił, iż na dzień szkody na rynku nie występowały części zamienne sygnowane znakiem (...), a więc części zamienne o takiej samej jakości, jak części oryginalne oznaczone logo producenta.

Strona pozwana zakwestionowała główną opinię jedynie w zakresie zakwalifikowania w „hipotetycznych kosztorysach” sporządzonych przez biegłego drzwi do cieniowania lakierem (...) 2 warstwowym, bez uzasadnienia. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do zarzutów strony pozwanej wyjaśniając, iż jeżeli kolor mieści się w tolerancji dopuszczonej przez technologię, to nie ma znaczenia, jakiego rodzaju lakier zostanie zastosowany, tj. czy będzie to lakier uni, metaliczny, czy też perłowy Biegły wyjaśnił nadto, iż podczas naprawy powypadkowej użyty lakier renowacyjny może mieć inny odcień niż lakier oryginalny, przy czym zjawisko to jest w praktyce lakierniczej praktycznie nie do wyeliminowania, przy czym najbardziej widoczne różnice są do zaobserwowania na sąsiadujących powierzchniach pionowych nadwozia. Sposobem zniwelowania widocznej różnicy w odcieniach jest zatem stosowanie w procesie lakierowania metody cieniowania, czyli specjalnej techniki natrysku. W zależności od miejsca usytuowania i rozległości uszkodzenia naprawianego elementu istnieje możliwość wykonania cieniowania tylko w obrębie tego elementu, bądź też powstaje konieczność przejścia także na elementy sąsiadujące. W przypadku przedmiotowego pojazdu uszkodzenia błotnika przedniego prawego znajdowały się zarówno w części przedniej, jak i tylnej, wobec czego nie było możliwe wykonanie cieniowania wyłącznie w obrębie samego błotnika i konieczne było dokonanie cieniowania także elementu sąsiadującego w postaci drzwi przednich prawych.

Sąd, w oparciu o opinię biegłego sądowego K. S. przyjął zatem, iż wysokość należnego poszkodowanemu odszkodowania, powinna wynieść 6.438,45 zł.

Wskazać jeszcze należy, iż podnoszona przez stronę pozwaną okoliczność, iż poszkodowany nie skorzystał z oferty ubezpieczyciela co do możliwości naprawy pojazdu w warsztacie naprawczym współpracującym z zakładem ubezpieczeń, nie ma znaczenia dla określenia zakresu należnego odszkodowania. Co prawda poszkodowany nie naprawił swojego pojazdu, sprzedając go w stanie uszkodzonym za kwotę niższą od jego wartości, jednak Sąd stoi na stanowisku, iż w rzeczywistości poszkodowany nie ma obowiązku dokonania naprawy uszkodzonego pojazdu, aby otrzymać od ubezpieczyciela sprawcy należne mu odszkodowanie za powstałą szkodę. W przypadku zdecydowania się na naprawę pojazdu poszkodowanemu przysługuje z kolei wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu. Zakład ubezpieczeń obowiązany jest przy tym do naprawy szkody poprzez świadczenie pieniężne, a nie przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego (art. 805 § 1 k.c.). Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem byłoby możliwe jedynie wtedy, gdyby świadomie lub przez niedbalstwo skorzystała z usług droższych. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 § 2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco).

Należy na koniec podkreślić, że zgodnie z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody (art. 361 § 2 k.c.), poszkodowany może domagać się odszkodowania obejmującego pełne koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed nastąpienia szkody. Obowiązek naprawienia szkody powstaje przy tym z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy, ani czy w ogóle zamierza ją przeprowadzić, istotne są tu bowiem przewidywane koszty naprawy nie rzeczywiście poniesione (tak też: wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1988 r., I CR 151/88, L., wyrok Sądu Najwyższego z 11.06.2001 r., V CKN 266/2000, L., wyrok Sądu Najwyższego z 16.01.2002 r., IV CKN 635/2000, L.). Okoliczność, że pojazd nie został przez poszkodowany naprawiony nie miała znaczenia, ponieważ istotny był sam moment powstania szkody.

Mając na uwadze powyższe, Sąd opierając się na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej K. S. uznał, że koszty naprawy przedmiotowego pojazdu marki A. (...), które przywróciłyby pojazd do stanu sprzed szkody wyniósłby 6.438,45 zł brutto. Skoro pozwany ubezpieczyciel na skutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 2.022,62 zł, to do zapłaty na rzecz strony powodowej (która wstąpiła w jego miejsce), pozostała kwota 4.415,83 zł i do takiej wysokości strona powodowa mogła dochodzić uzupełniającego roszczenia odszkodowawczego. W toku postępowania strona powodowa potrzymała jednak swoje żądanie co do zapłaty dalszego odszkodowania w wysokości 4.194,71 zł i w takiej też wysokości Sąd uwzględnił jej żądanie.

Roszczenie strony powodowej zasługiwało na uwzględnienie także w zakresie kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji szkody w kwocie 600 zł, uznając, że sporządzenie opinii było konieczne do oszacowania wysokości rzeczywiście poniesionej szkody. Ugruntowanym już w orzecznictwie poglądem jest, że odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia majątkowego może stosownie do okoliczności sprawy obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego (tak też uchwała Sądu Najwyższego z 18 maja 2004 roku, sygn. III CZP 24/04, OSNC 2005/7-8/117). Wykonana na zlecenie strony powodowej kalkulacja pozwoliła na zweryfikowanie stanowiska ubezpieczyciela, przy czym niewątpliwie do prawidłowego ustalenia wysokości należnego odszkodowania potrzebna była wiedza specjalistyczna oraz odpowiednie programy komputerowe. Zgodnie z zawartymi umowami przelewu wierzytelności (w tym pierwszej z poszkodowany), stronie powodowej przysługuje prawo dochodzenia od pozwanego ubezpieczyciela także kosztów przyszłych, które powstały dopiero po zawarciu umowy, w tym kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji kosztów naprawy pojazdu. Dodatkowo kalkulacja przedstawiona przez stronę powodową była znacznie bliższa z wnioskami wynikającymi z opinii biegłego niż kalkulacja sporządzona przez stronę pozwaną. Okoliczności te w ocenie Sądu przesadzają o tym, że sporządzenie prywatnej kalkulacji było konieczne i jednocześnie przydatne dla potrzeb dochodzenia pozwem roszczenia.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu. Stosownie do tych przepisów, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Pismem z 3 stycznia 2022 r. strona powodowa wezwała pozwanego ubezpieczyciela do zapłaty dalszego odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a odszkodowaniem należnym w wysokości wynikającej z przedłożonej kalkulacji sporządzonej przez prywatnego rzeczoznawcę (a więc kwoty 4.194,71 zł) oraz o zwrot kosztu sporządzenia tej kalkulacji (600 zł) w terminie 14 dni od otrzymania wezwania. Ubezpieczyciel ustosunkował się do powyższego żądania już 11 stycznia 2023 r. sporządzając pismo stanowiące odmowę wypłaty żądanych kwot. Przyjmując, iż od dnia następnego pozwany ubezpieczyciel znajdował się w opóźnieniu co do wypłaty należnego poszkodowanemu odszkodowania, Sąd zasądził odsetki jak w pkt I wyroku, tj. od 12 stycznia 2023 r.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w punkcie I wyroku.

W punkcie II wyroku Sąd rozstrzygnął o kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w całości, a zatem strona pozwana powinna zwrócić jej całość poniesionych w toku postępowania kosztów. Koszty poniesione przez stronę powodową, to: 400 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 17 zł tytułem opłaty za udzielone w sprawie pełnomocnictwo, 700 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 900 zł (zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie).